DZIEWCZYNA Władysławowi Jaroszewiczowi, Jego entuzjastycznym zapałom dla dzieł twórczych i szczerym wyczuciom czarów poetyckich  Dwunastu braci, wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,  A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.  I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o Dziewczynie,  I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...  Mówili o niej: "Łka, więc jest!" - I nic innego nie mówili,  I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...  Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!  I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?  "O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.  Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!  Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!  Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną...  I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!  Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!  I tylko inny płynie czas - i tylko młot inaczej dzwoni...  I dzwoni w przód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!  I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?  "O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!"  -Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze.  Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!  I tak pomarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...  I nigdy dość, i nigdy tak, jak pragnie tego ów, co kona!...  I znikła treść - i zginął ślad - i powieść o nich już skończona!  Lecz dzielne młoty - Boże mój - mdłej nie poddały się żałobie!  I same przez się biły w mur, huczały spiżem same w sobie!  Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!  I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?  "O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!"   -Tak, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.  I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!  Lecz poza murem - nic i nic! Ni żywej duszy, ni Dziewczyny!  Niczyich oczu ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!  Bo to był głos i tylko - głos, i nic nie było oprócz głosu!  Nic - tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!  Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?  Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,  Potężne młoty legły w rząd, na znak spełnionych godnie trudów.  I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie!  A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?   TRZY RÓŻE  W sąsiedniej studni rdzawi się szczęk wiadra.  W ogrodzie cisza. Na kwiatach śpią skwary,  Spoza zieleni szarzeje płot stary.  Skrzy się ku słońcu sęk w płocie i zadra,  O wodę z pluskiem uderzył spód wiadra.  Spójrzmy przez liście na obłoki w niebie  I na promieni po gałęziach załom,  Zbliżmy swe dusze i pozwólmy ciałom  Być tym, czym wzajem pragną być dla siebie!  Spójrzmy przez liście na obłoki w niebie.  Woń róż, śpiew ptaków i dwie dusze znojne,  I dwa te ciała, ukryte w zieleni,  I ten ład słońca wśród bezładu cieni,  I najście ciszy nagłe, niespokojne,  Woń róż, śpiew ptaków i dwie dusze znojne.  A jeśli jeszcze, prócz duszy i ciała,  Jest w tym ogrodzie jakaś róża trzecia,  Której purpura przetrwa snów stulecia,  To wszakże ona też nam w piersi pała -  Ta róża trzecia, prócz duszy i ciała! W czas zmartwychwstania W czas zmartwychwstania Boża moc Trafi na opór nagłych zdarzeń. Nie wszystko stanie się w tę noc Według niebieskich wyobrażeń. Są takie gardła, których zew Umilkł w mogile - bezpowrotnie. Jest taka krew - przelana krew, Której nie przelał nikt - dwukrotnie. Jest takie próchno, co już dość Zaznało grozy w swym konaniu! Jest taka dumna w ziemi kość, Co się sprzeciwi - zmartwychwstaniu! I cóż, że surma w niebie gra, By nowym bytem świat odurzyć? Nie każdy śmiech się zbudzić da! Nie każda łza się da powtórzyć! Modlitwa Boże, pełen w niebie chwały, A na krzyżu - pomarniały - Gdzieś się skrywał i gdzieś bywał, Żem Cię nigdy nie widywał ?   Wiem, ż w moich klęsk czeluści Moc mnie Twoja nie opuści! Czyli razem trwamy dzielnie, Czy też każdy z nas oddzielnie.   Mów, co czynisz w tej godzinie, Kiedy dusza moja ginie. Czy łzę ronisz potajemną, Czy też giniesz razem ze mną?       Lęki Mrok na schodach. Pustka w domu Nie pomoże nikt nikomu. Ślady twoje śnieg zaprószył, Żal się w śniegu zawieruszył. Trzeba teraz w śnieg uwierzyć I tym śniegiem się ośnieżyć - I ocienić się tym cieniem I pomilczeć tym milczeniem. PRELUDIUM Nie kocham jeszcze, a już mi jest drogi, Nie kocham jeszcze, a już drżę i płonę I duszę pełną o niego mam trwogi I myśli moje już tam, w jego progi Lecą stęsknione... I ponad dachem jego się trzepocą Miesięczną nocą... Nie kocham jeszcze, a ranki już moje O snach mych dziwnie wstają zadumane, Już chodzą za mną jakieś niepokoje, Już czegoś pragnę i czegoś się boję W noce niespane... I już na ustach noszę ślad płomienia Jego imienia. Nie k ocham jeszcze, a już mi się zdaje, Że nam gdzieś lecieć, rozpłynąć się trzeba, W jakieś czarowne dziedziny i kraje... Już mi się marzą słowicze wyraje Do tego nieba, Które gdzieś czeka, aż nas ukołysze W błękitną ciszę. Maria Konopnicka Bądź przy mnie blisko Bądź przy mnie blisko bo tylko wtedy nie jest mi zimno chłód wieje z przestrzeni kiedy myślę jaka ona duża i jaka ja to mi trzeba twoich dwóch ramion zamkniętych dwóch promieni wszechświata .   Odkupiona w jednym ruchu upadła i objęła krzyż łagodnie jakby to była szyja umarłego zdumiona rękę podaje sobie i prowadzi siebie po śniegu jest tak biało że niepodobna zginąć Dysonans świat jest tak mały świat ma tylko dwa piętra na wyższym jesteś ty oddychasz ciężko obok stoi wieczność ciemna mozolnie po schodach idę w białej koszuli ocieram usta ciepłą wilgotną ręką zakrywam usta za mną idzie wieczność obydwie stajemy pod twoimi drzwiami z czołem opartym bezgłos jak rozpięty na strunie krzyk łapczywie chwytamy oddech liczymy raz... dwa... trzy... świat ma tylko dwa piętra tylko dwa nieduże z krążącymi gwiazdami świat dlaczego tak trudno umrzeć? Wieczny finał Obiecywałam niebo, ale to nieprawda, bo ja cię w piekło powiodę w czerwień - ból nie będziemy obchodzić rajskich ogrodów ani zaglądać przez szpary jak kwitnie georginia i hiacynt my - położymy się na ziemi przed brama czarciego pałacu zaszeleścimy anielsko skrzydłami o pociemniałych zgłoskach zaśpiewamy piosenkę o ludzkiej prostej miłości w promyku latarni świecącej stamtąd pocałujemy się w usta szepniemy sobie - dobranoc zaśniemy jestem z upływającej wody z liści które drżą trącane dźwiękiem wiatru przelatującego pośpiesznie jestem z wieczoru który nie chce usnąć patrzy uparcie głodnymi oczyma gwiazd noc - poprzez niebieskie żyły w każdym włóknie ciała w końcach palców pulsuje namiętnym niespełnionym jestem schrypłym głosem milczącym głucho nade mną dni o wielkich pustych skrzydłach mijają...   Pytanie w pustkę co powiesz nam porzuconym żonom żółta Nefretete w łóżku faraonów gięłaś się posłuszna władczym uściskom, a gdy odchodził krokiem głuchym kładłaś drobne pięści w usta i gryzłaś złota co powiesz nam bezdomnym odartym z wszystkich pragnień ty - z pałacu ty - z tronu nad smutną kolebką martwego dziecka zadumana pochmurnie co powiesz nam wiecznie mijającym wieczna ?   Nina Rydzewska Miłość skończona Obraz To ta, co go krwią swoją gorącą na wszystkie noce urzekła. Co go parzyła i piekła uścisków swoich upałem. Bez niej noce były białe i chłodne. Z nią — czerwone jak piekło, rozgrzane, jak ziemia słońcem, jej kremowym ciałem. Leży w niebieskiej pościeli, jak żyjąca umarła. Nie ciska się, nie wyje z rozkoszy i radości. Kremowe, ciepłe plecy na skrzyżowaniu rąk wsparła. Mężczyźnie serce zalały gorące przypływy miłości. Mężczyzna ma profil niebieski, kanciasty i martwy, jak kant rzeźbionego łóżka, w który wparł się czołem. Za oknem jest noc zamazana, blada i wytarta i sterczy drzewo kanciaste, malowane smołą. Mężczyzna myśli powoli, w takt wolnego walca, zaczepia oczami noc w oknie i kota na dachu. I liczy ostrożnie, cierpliwie, ciężkie minuty na palcach . Tak bardzo wolno wędruje słońce ze wschodu na zachód... Kuśtykają minuty rozwlekłe za czyimś pogrzebem. Coś — zabite — umarło. I coś się na zawsze skończyło. Pocałunki nie brzęczą, jak muchy, pod wypukłym niebem, bo wargi ostygłe i suche całować nie mają już siły. Z drzew dawno opadła wiosna. I serce już nie jest nabrzmiałe. Nuda sterczy za oknem i powiewa, jęcząc... Księżyc gwiazd rogiem nie bodzie, wyblakły i ospały. Kałużą noc się rozlała. Serce ściśnięte obręczą. Jest cicho. Mężczyzna już wszystkie pocałunki z ust kobiety zcałował. I jest tak, jak po skończonym dramacie w teatrze. I nie ma już o czym mówić. Spaliły się wszystkie słowa. I nie ma już na co patrzeć. Tak długo w oczy jej patrzał... Nina Rydzewska "Tytuł nieznany" Miej w swojej świętej opiece, Prześliczna Matko Boska Siostrę twą, matkę nędzarzy I dziecko jej, całe w krostach. Przyodziej ich w swoją łaskę, Jak w ciepłe szmaty... Wyżebraj dla nich pić groszy U ludzi bogatych. Weź w ręce wszystkie ich bóle I łzy, co niecierpliwie się tłoczą Ku oczom spłowiałym jak ranek, Ku zaropiałym oczom. I zważ te łzy i bóle Na sprawiedliwej wadze u Niego. Zobaczysz jak pod ciężarem Ugnie się Twoje niebo. I jeszcze cos ci powiem I jeszcze powiem ci więcej :- Zobaczysz w ich głodnych oczach Swą twarz paloną rumieńcem. Wstydź się prześliczna Panno, Wyznaj swój grzech przed Bogiem Że siostra twa - Matka nędzarzy Umiera z głodu pod progiem . Nina Rydzewska (...) i odpuść nam nasze winy,               jako i my... Ale my nie jesteśmy winni,              żeś nas wyłonił z grzechu Żeś nas, jak robaczywe ziarna            ze skorup wyłuskał. Pławimy się Twoją łaską,            jak szczęśliwi śmiechem, I przeżuwamy święte pacierze,           jak czerstwe chleby w ustach. (...) A potem nam kiszki postem       poskręcasz i powiążesz. Rozsypałeś nas hojną ręką,       jak milczące gwiazdy po ziemi. I przyświecamy sobie w ciemnościach      błyskiem głodu w oczach. Czyś po to nas na swoje      podobieństwo z żółtej gliny ulepił ? Jesteśmy czarną armią           złodziejów i zbrodniarzy. Tyś przecież tego chciał,         nie może być inaczej !        Pożegnanie Dziś już odchodzę od Was na zawsze, na pewne rzeczy inaczej już patrzę, że Was już nie będzie - żałuję, za chwile z Wami serdecznie dziękuję. Były czymś wielkim w chwilach słabości, czasami czytając - uśmiech zagościł. Żal - wszystkich słów tych niewypowiedzianych, żal wszystkich myśli tych  nie usłyszanych. Kiedy je stracę zdam sobie sprawę ze wszystkie były bardzo ciekawe. Nieocenione w swojej wielkości, niosące w sobie tyle radości. Od dziś już pustka otaczać mnie będzie... Nie będzie mnie nigdzie i będę wszędzie Świat jest uroczy i taki wspaniały, i chociaż tak wielki to jednak mały...   (wiersz Moniki  21.III 2007r. grupa  pl.soc.religia)     Powiedz mi jak mnie kochasz. - Powiem. - Więc? - Kocham cię w słońcu. I przy blasku świec. Kocham cię w kapeluszu i w berecie. W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie. W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach. I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona. I gdy jajko roztłukujesz ładnie - nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie. W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku. I na końcu ulicy. I na początku. I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz. W niebezpieczeństwie. I na karuzeli. W morzu. W górach. W kaloszach. I boso. Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą. I wiosną, kiedy jaskółka przylata. - A latem jak mnie kochasz? - Jak treść lata. - A jesienią, gdy chmurki i humorki? - Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki. - A gdy zima posrebrzy ramy okien? - Zimą kocham cię jak wesoły ogień. Blisko przy twoim sercu. Koło niego. A za oknami śnieg. Wrony na śniegu. PUSTA CISZA Znowu wchodzę do wody cierniowej- smutny Odwrócone głowy patrzą się na mnie tak obojętnie Chwilami żałuję jutra, proszę siebie od tak dawna W zwyczaju miałem oświecać drogę szczęściem moim Te czasy utonęły bez mrugnięcia serca kogokolwiek Pukam do drzwi, ten sam pusty dźwięk... Łamię się z uśmiechem na twarzy i powoli zanurzam Od nowa stworzone słowa Chyba o niczym nie zapomniałem, to oni nie przyszli Ja gdzieś na środku nieba samotnie sam opuszczam dłonie I pukam, a nikt nie odpowiada Nie chodziło o głupie być albo nie być, a o zwykłość I co z tego wszystkiego zostało w spojrzeniu? Nie było pożegnań i łez ronionych w bólu Tylko cichy stukot obcasów w korytarzu, Jakby ktoś poszedł tylko na drugą stronę ulicy     (brak info o autorze 2003-09-05 21:06:06) Jeżeli Twoje wiersze leżą gdzieś w szufladzie zapomniane prześlij je....podziel się z innymi swoimi myślami Może warto ? Już niebawem to co zostanie opublikowane w Internecie nie zginie, a po co w końcu żyjemy ? Może jesteśmy tym co po nas pozostanie w pamięci potomnych ? centurion@va.pl - -Powrót -