Babilon 1531 p.n.e Półwysep Arabski Zdobycie Babilonu bronionego przez Hammurabiego przez wojska hetyckie Mursilina I
Megiddo 1469 p.n.e Półwysep Arabski Pierwsze w historii świata szczegółowo zrelacjonowane starcie dwóch armii. Wzięły w nim udział oddziały egipskie dowodzone przez faraona Totmesa III (20 000 wojowników) oraz zjednoczone siły królów miast Kadesz i Megiddo.
Jedną z głównych przyczyn zwycięstwa Egipcjan było zaskoczenie.
Starcie skończyło się pogromem wojsk sprzymierzonych i wielkim sukcesem Totmesa III, który dowodził osobiście.
Po bitwie Egipcjanie kontynuowali kampanię w Syrii i Palestynie, gdzie zdobyli liczne miasta i skąd zaatakowali ziemie Azji Mniejszej.
Kadesz 1280 p.n.e Półwysep Arabski W roku 1274 p.n.e. w okolicach twierdzy Kadesz (dzisiejsze Tell Nebi Mend) w Syrii nad rzeką Orontes doszło do wielkiej bitwy pomiędzy wojskami egipskimi faraona Ramzesa II, a armią hetycką, wspieraną przez wasali z północnej Syrii, plemiona huryckie z gór dzisiejszej Armenii i kontyngenty sojuszników z zachodniej Anatolii.
Merom 1230 p.n.e Półwysep Arabski Bitwa pod Merom miała miejsce ok. 1230 roku p.n.e. Izraelici pokonali w niej Kanaanejczyków.
Buto 1224 Egipt Bitwa pod Buto stoczona została pomiędzy władcą Egiptu Merenptahem I a Libijczykami i sprzymierzonymi z nimi ludami nadmorskimi w 1224 r. p.n.e.
Po bitwie w Egipcie wybuchły niepokoje społeczne.
Delta Nilu 1209 p.n.e Egipt Bitwa morska w delcie Nilu miała miejsce około roku 1209 p.n.e. w trakcie najazdu ludów morza. Władca Egiptu Ramzes III, wsławiony zwycięskimi wojnami z libijczykami postanowił rozprawić się z napastnikami na wybranym przez siebie i odpowiednio przygotowanym polu walki.
Kapitanowie atakujących okrętów ze zdumieniem odkryli, że nie napotykają żadnego oporu u ujść Delty. Doszli do przekonania, że spodziewana tu flota egipska uciekła. Śmiało wpłynęli więc w plątaninę wąskich kanałów dostając się tym samym w pułapkę bez wyjścia. Napastnicy, uzbrojeni przeważnie w miecze i włócznie, musieli ulec zmasowanemu ostrzałowi z bliskiej odległości. Zdziesiątkowane załogi nie były w stanie przeciwstawić się abordażowi i poddawały się jedna po drugiej.
Starcie zakończyło się zwycięstwem Egipcjan, o czym pisał bezimienny kronikarz.
Gilbą 1004 p.n.e Półwysep Arabski Bitwa pod Gilboą miała miejsce w 1004 roku p.n.e. Filistyni pokonali w niej dowodzonych przez króla Saula Izraelitów. Załamany klęską Saul popełnił samobójstwo.
Karkar 853 p.n.e Półwysep Arabski Bitwa pod Karkar to starcie zbrojne do którego doszło między wojskami króla Izraela Ahaba i wojskami Damaszku oraz Asyryjczykami w roku 853 p.n.e.. Po bitwie w wyniku buntu ludu w Izraelu doszło do próby obalenia króla Ahaba.
Ramot-Gileat 851 p.n.e Półwysep Arabski Bitwa pod Ramot-Gilead miała miejsce w 851 r. p.n.e. Zakończyła się zwycięstwem Asyryjczyków nad wojskami Izraelitów dowodzonych przez króla Ahaba, który poległ na polu walki.
Ithome 724 p.n.e Hellada Bitwa pod Ithome (724 p.n.e.) miała miejsce podczas pierwszej wojny meseńskiej między Meseną i Spartą (740-720 p.n.e).
Była to jedyna większa bitwa tej wojny. Wojska Messyńczyków dowodzone przez Aristodemusa zwyciężyły Spartan, którymi dowodził Teopompos.
Derae 685 p.n.e Hellada Bitwa pod Derae (685 p.n.e.) miała miejsce podczas II wojny meseńskiej, która zaczęła się w 685 roku p.n.e. i trwała do 670 roku p.n.e. Była to jedyna większa bitwa tej wojny. Żadna z biorących w niej udział stron (Spartanie i Meseńczycy) nie wygrała.
Megiddo 609 p.n.e Półwysep Arabski Bitwa pod Megiddo – bitwa stoczona w roku 609 p.n.e. przez wojska egipskiego faraona z XXVI dynastii Necho II (syna faraona Psammetycha I) z Judejczykami pod wodzą króla Jozjasza. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Egipcjan oraz śmiercią króla Judy. Necho ustanowił syna zmarłego króla Joachaza nowym władcą. Palestyna i południowa Syria dostały się na 4 lata w sferę wpływów Egiptu
Karkemisz 605 p.n.e Półwysep Arabski Bitwa pod Karkemisz miała miejsce w 605 roku p.n.e. Zakończyła się zwycięstwem wojsk babilońskich pod wodzą Nabuchodonozora II nad armią egipską dowodzoną przez Necho II.
Po utracie w roku 612 p.n.e. Niniwy na rzecz Babilończyków nową stolicą Asyrii został Harran. W roku 610 p.n.e. scenariusz powtórzył się i Asyryjczycy zmuszeni zostali ponownie przenieść swoją stolice, tym razem do Karkemisz.
W tym czasie doszło do sojuszu Asyrii z Egiptem, który w roku 609 p.n.e. wysłał swoje wojska przeciwko Babilończykom w kierunku Karkemisz. Armia egipska pod wodzą faraona Necho II w trakcie marszu natknęła się pod Megiddo na wojska króla Judy Jozjasza. W bitwie Jozjasz poniósł śmierć a armia Judy została rozbita. Gdy Egipcjanie podeszli w końcu pod Karkemisz, gdzie połaczyli się z wojskami Asyrii doszło do bitwy, w której wojska sprzymierzeńców zostały pokonane ostatecznie przez Bablilończyków pod wodzą Nabuchodonozora II.
Hamat 605 p.ne    
Karhar 600 p.n.e    
Halys 585 p.n.e   Bitwa nad rzeką Halys została stoczona 28 maja 585 p.n.e.
Starcie pomiędzy Alyattesem z Lidii i królem Medów Kyaksaresem. Bitwa nie przyniosła rozstrzygnięcia.
Według Herodota w trakcie walki nastąpiło zaćmienie Słońca (przepowiedziane przez Talesa z Miletu), które doprowadziło obie strony do zawarcia pokoju. Dokładne datowanie bitwy możliwe było dzięki obliczeniom astronomicznym i ustaleniu daty zaćmienia Słońca.
Pasargade 550 p.n.e   Bitwa Cyrusa Wielkiego
Pteria 546 p.n.e   Bitwa Cyrusa Wielkiego
Tymbra 546 p.n.e    
Sardes 546 r.    
Opis 12-X-539 p.n.e Półwysep Arabski Bitwa między Cyrusem Wielkim (Persja), a Nabonidem, Baltazarem (Babilonia).
Siły babilońskie zostały doszczętnie rozbite, Baltazar najpewniej zginął, a Nabonid uciekł. Po bitwie Cyrus zniszczył Opis, aby pokazać innym miastom, że dalszy opór nie ma sensu.
Alalia 535 p.n.e Morze Śródziemne Bitwa morska pod Alalią miała miejsce w roku 535 p.n.e.
Połączone siły Kartagińczyków i Etrusków (120 okrętów) starły się pod Alalią z flotę fokajską (60 pentekonter z 4 tysiącami ludzi). Fokajczycy stracili w bitwie 40 okrętów i musieli opuścić Korsykę. Nie jest jasne kto wygrał bitwę. Według wielu źródeł zwyciężyli sojusznicy, ale według niektórych historyków (m.in. N.G.L. Hammonda) bitwę wygrali Fokajczycy, jednak poniesione straty zmusiły ich do opuszczenia Korsyki.
Opuszczoną przez Greków wyspę opanowali Etruskowie, natomiast Fokajczycy osiedlili się w Elei w południowo-zachodniej Italii.
Pelusium 526 p.n.e Egipt Egipt (Psametyk III), Persowie (Kambyzes II). Pokonany Egipt zostaje przyłączony do Persji.Bitwa pod Peluzjum miała miejsce w maju 525 r. p.n.e. na Synaju.
W bitwie król perski Kambyzes II pokonał siły faraona egipskiego Psametycha III i zdobył Egipt. Po walce opór Persom przez dłuższy czas sprawiało jedynie miasto Memfis.Według Herodota faraon egipski stacjonował ze swoim wojskiem na peluzjańskim wybrzeżu Nilu i tam oczekiwał wśród wydm na siły Persów. Peluzjum było ważnym strategicznie miastem granicznym, kontrolującym handel pomiędzy Egiptem a Azją. W samym tylko mieście stacjonowało 5000 żołnierzy. Armia egipska składał się z około 30 000 ludzi, liczebność sił perskich była zbliżona.
Głównym powodem klęski Egipcjan była zdrada dówódcy wojsk Fanesa z Halikarnasu. Fanes dowódził siłami głównymi Egipcjan, składającymi się głównie z Greków a w czasie bitwy zdradził przeciwnikom wszelkie miejsca obrony Egipcjan. Straty obu wojsk nie są znane.
Barke 512 p.n.e    
Ephesus 499 p.n.e    
Jezior Regilus 496 p.n.e   Bitwa nad jeziorem Regillus (na wschód od Rzymu, obecnie nieistniejące) miała miejsce w roku 496 p.n.e. W starciu zwycięstwo odniosły oddziały Rzymian (24000 ludzi) pod wodzą Postumiusa nad wojskami Związku Latyńskiego (43000 ludzi).
Maraton 13-IX-490 p.n.e. Hellada Oponenci: Ateńczycy (Miltiades), Persowie (Datis). Ateńczycy wspierani przez Platejczyków odnieśli pod wodzą Miltiadesa zwycięstwo nad Persami; miejsce bitwy upamiętniono kurhanem.
Termopile 480 p.n.e Hellada Oponenci: Grecy (Leonidas), Persowie (Kserkses). Klęska Greków pod wodzą Leonidasa broniących tego przejścia przed Persami; 200 Spartian przez dłuższy czas stawiało opór przewyższającym siłą wroga, pokonali nawet "nieśmiertelnych". Przegrali ponieważ zostali zdradzeni dzięki czemu Persowie obeszli wąwóz atakując Spartian z obu stron. Dziś jest tam napis upamiętniający bohaterstwo Sparty "Przechodniu powiedz Sparcie, że leżymy posłuszni jej prawom" autorstwa Symonidesa.
Salamina 29-IX-480 p.n.e. Hellada Oponenci: Grecy (Eurybiades i Temistokles), Persowie (Kserkses); 800 okrętów perskich nie dalo rady 300 greckim w wąskiej zatoce.
       
Plateje 479 p.n.e. Hellada Oponenci: Grecy (Pauzaniasz), Persowie (Mardoniusz); Zwycięstwo Greków.
       
Cheronea 2-VIII-338 p.n.e. Hellada Oponenci: Macedonia (Filip II), Grecy (Chares, Teagen); Macedończycy obejmują w Grecji przewagę.
Granikos 334 p.n.e Azja Mniejsza Bitwa Macedonii (Aleksander Wielki i Parmenion) z Persami (Spithridates, Mitrydates i Mnemon). Klęska Persów.
Issos 332 p.n.e Macedonia Macedonia (Aleksander Wielki), Persowie (Dariusz III). Poległo około 1000 Macedończykow, oraz kilkadzisiąt tysięcy Persów.
Gaugamela 1-X-331 p.n.e Mezopotamia Oponenci: Macedonia (Aleksander Wielki), Persowie (Dariusz III); Ostateczne zwycięstwo nad Persami..
Benewent 275 p.n.e Italia Rzym (Maniusz Kuriusz Dentatus i Lucjusz Korneliusz Lentulus), Epir (Pyrrus król Epiru). Porażka Epiru. Tzw.pyrusowe zwycięstwo. Mimo teoretycznie wygranej bitwy przegrana wojna.
Trebia 18-XII -212 p.n.e Italia Zwycięstwo Hannibala nad znacznie silniejszą armią rzymską.Rzym stracił ok. 30 000 zabitych i wziętych do niewoli, kartagiński wódz stracił ponad 5 000 swoich żołnierzy. Wojskami rzymskimi dowodził Tytus Semproniusz i Longus).
Kanny 2-XIII-216 p.n.e Italia Oponenci: Rzym (Warron), Kartagina (Hannibal); Zwycięstwo Hannibala nad znacznie silniejszą armią rzymską; w bitwie pod Kaanami Hannibal zastosował manewr, nazwany później kanejskim.
Zama 19-X-202 p.n.e Kartagina Oponenci: Rzym (Scypion Afrykański), Kartagina (Hannibal); Miejsce ostatecznej klęski Hannibala 202 p.n.e., zadanej mu przez Rzymian dowodzonych przez Scypiona Afrykańskiego Starszego; zadecydowało to o zakończeniu II wojny punickiej.
Magnezja 190 p.n.e Azja Mniejsza Rzym (Lucius Cornelius Scipio Asiaticus), Seleucydzi (Antioch III Wielki).Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Rzymian i masakrą wojsk Antiocha.
Pydna 22-VI-168 p.n.e   Wojska rzymskie wygrały bitwę i całą wojnę. Skutkiem bitwy było podporządkowanie Macedonii Rzymowi. Falanga zniknęła z historii wojen. Jej miejsce zajął legion.
Cheronea 86 p.n.e Hellada Rzym (Sulla), Grecja (Mitrydates VI Eupator)Zwcięstwo Rzymian. Oblężenie i złupienie Aten przez Sullę.
Brundizjum 71 p.n.e Italia Oponenci: Niewolnicy (Spartakus), Rzym (Krassus); Zakończenie największego w historii Rzymu powstania niewolników.
Alezja 52 p.n.e Galia Rzym (Juliusz Cezar), Galowie (Wercyngetoryks). Zwcięstwo Rzymian. Galia prowincją Rzymu.
Farsalos 9-VIII-48 p.n.e. Italia Klęska Pompejusza. Decydująca bitwa wojny domowej. Wszystkie prowincje i greckie państwa zależne od Rzymu opowiedziały się teraz po stronie Juliusz Cezara.
Zela 47 p.n.e Azja Mniejsza Zwcięstwo Rzymian nad Pontem (Farnakses II.). Kampania trwała 5 dni. Juliusz Cezar tą kampanię podsumował listem wysłanym do Senatu, w którym użył słów: veni, vidi, vici (przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem
Akcjum 2-IX-31 p.n.e Morze
Śródziemne		 Oponenci: Oktawian, Antoniusz; Flota Oktawiana pod wodzą Marka Agrypy pokonała flotę Antoniusza i Kleopatry; przyjmuje się, że bitwa pod Akcjum wyznacza kres republiki rzym. i początek cesarstwa.
       
Las Teutoburski     9 r. Germania Oponenci: Rzym (Kwintiliusz Warus), Germanie (Arminiusz); Miejsce dotkliwej klęski legionów rzym. pod wodzą Warusa, pokonanych przez Germanów
Medway    43 r. Brytania Bitwa nad Medway to starcie podczas kampanii Rzymian w Brytanii. Plemiona brytańskie wycofały się do linii rzeki Medway, aby zyskać nowych sojuszników i wzmocnić swoje siły. W tym czasie po stronie Rzymian opowiedziało się plemię Dobunnów . Po przybyciu legionów rzymskich rozpoczęła się dwudniowa bitwa. Na początku Plaucjusz wysłał Germanów służących w oddziałach posiłkowych, słynących z doskonałych umiejętności pływania w pełnym uzbrojeniu. Ponieważ oddziały te nie nawiązały regularnej walki, wysłano za nimi Wespazjana Flawiusza oraz jego brata Sabinusa Flawiusza. Rzymski historyk Kasjusz Dion informuje nas, że bracia przekroczyli rzekę i zabili wielu nieliczących się z ich przybyciem barbarzyńców. Natomiast pozostali wrogowie w obliczu tych walk nie uciekli, tylko podjęli następnego dnia nową walkę, która toczyła się nierozstrzygnięta, dopóki Hosidiusz Geta zadał wrogom ostateczną klęskę. Za swoje zasługi, mimo iż nie był jeszcze konsulem, otrzymał ornamenta triumphalia. Armia 40 000 Rzymian pod wodzą Aulusa Plautiusa zwyciężyła wojska Caratacosa.
Lichfield   61 r. Brytania Oponenci: Rzymianie (Swetoniusz), Celtowie (Boadycea); Krwawe stłumianie antyrzymskiego powstania.
Vesontio   68 r. Galia Było to jedno z wielu starć jakie stoczyli Rzymianie z Galami w I wieku n.e. Dowodzeni przez Rufusa legioniści pokonali w nim Galów, których wiódł do boju Bindex.
Tapae   88 r Europa Centralna Bitwa pod Tapae miała miejsce w pobliżu dzisiejszego miasta Timisoara w Rumunii (wcześniej Siedmiogród). . Deccebal nakazał swoim wojskom ataki na legionistów rzymskich, zostały one jednak szybko odparte, głównie dzięki pomocy wojsk germańskich w służbie Rzymu. Dalsze walki cesarz przekazał w ręce pretoriana Corneliusza Fuscusa, który jednak na skutek małego doświadczenia został pobity przez Daków. Deccebal unikał w trakcie walk otwartej bitwy i stosował taktykę partyzancką, niszcząc niewielkie oddziały rzymskie i odcinając ich drogi zaopatrzeniowe. Chcąc w końcu zapobiec wtargnięciu Rzymian na swoje ziemie Deccebal zmuszony był podjąc otwartą bitwę z najeźdźcą w okolicy Tapae.
Pomimo dużej przewagi ilościowej i lepszej orientacji w terenie, Dakowie ponieśli klęskę z wysko zdyscyplinowaną armią rzymską. Przegrani wycofali się do swoich twierdz w celu odbudowania swoich sił.
Nikopolis  250 r. Europa Centralna Goci pod przywództwem Kniwy wtargnęli do Mezji. Jeden z ich oddziałów w sile 70 000 ludzi obległ miasto Novae na południowym brzegu Dunaju, a później zwrócił się przeciwko miastu Nikopolis (obecnie Nikjup), podczas gdy drugi oddział ruszył drogą rzymską w kierunku Philippopolis. Wódz rzymski Decjusz przybył rychło z wojskiem, ale skierował uderzenie nie przeciw operującym w Mezji napastnikom, lecz przeciw okupującym Dację Karpom, których usunął z terytorium Dacji. Dopiero potem cesarz uderzył na Gotów oblegających Nikopolis, osiągając wielkie zwycięstwo (poległo 30 000 barbarzyńców). Resztki pokonanych Gotów ruszyły przez góry trackie w kierunku Filippopolis. Po drodze zdołały zadać klęskę ścigającym ich wojskom rzymskim, po czym w wyniku zdrady zdobyły miasto. Mieszkańcy Filippopolis zostali częściowo wymordowani, a częściowo wzięci w niewolę.
Dopiero w drodze powrotnej objuczeni zdobyczą Goci w okolicy miasta Abrittus zostali zaskoczeni przez Rzymian pod wodzą samego cesarza. Jednak już w roku następnym w Dolnej Mezji Goci odnieśli kolejne zwycięstwo nad Rzymianami. Obwołany przez niedobitki wojsk cesarzem Trebonian Gall zawarł z Gotami poniżający w oczach Rzymian układ, gwarantujący Gotom w zamian za opuszczenie terytorium rzymskiego swobodne zebranie wszystkich łupów i wznowienie rocznego trybutu.
Most Mulwijski  312 r. Italia Zwycięstwo Konstantyna I Wielkiego nad Maksencjuszem. Zwycięstwo to przyczyniło się do prowadzenia polityki prochrześcijańskiej przez Rzym.
Wagabanta 371 r. Azja Mniejsza Bitwa Juliana Apostaty z  Persami. Zginął w tej bitwie  zamordowany skrytobójczo przez chrześcijanina. (Był to okres walki Kościoła o władzę)
Adrianopol 10.VIII-378 r. Tracja Cesarstwo bizantyjskie (Walens, Trajan, Wiktor, Rycymer i Sebastian), Goci (Fritigern, Alateusz, Safraks)Ogromna klęska Rzymu. Ginie cesarz Walens, a jego oddziały zostały rozbite. Ostatnia bitwa z klasycznym zastosowaniem legionów.
Ardalio  398 r. Afryka Północna Bitwa nad rzeką Ardalio w 398 miała miejsce w trakcie powstania Gildona przeciwko Rzymianom w Afryce Północnej.W wyniku starcia znacznie liczniejsze siły powstańców zostały rozbite przez Rzymian pod wodzą Mascezela. O wyniku bitwy zadecydowała zdrada. Mascezelowi udało się pozyskać regularne oddziały afrykańskie służące pod rozkazami Gildona oraz część wodzów afrykańskich. W decydującym momencie bitwy część z nich zbiegła a inni złożyli broń. Gildon zginął w trakcie ucieczki z pola walki.Śmierć Gildona położyła kres drugiemu powstaniu antyrzymskiemu w "przeddzień" najazdu wandalskiego.
Nad Renem  406 r. Galia Bitwa nad Renem stoczona została pomiędzy Wandalami a Frankami w roku 406 w trakcie najazdu Wandalów na Galię.W grudniu 406 roku Wandalowie, Alanowie i Swebowie przeprawili się przez Ren. Rzymianie mieli tutaj zaledwie 11 garnizonów obsadzonych piechotą. Wspomogli ich jednak Frankowie, zajmujący siedziby na wschód od Renu aż po góry Taunus. Doszło do zaciętej bitwy pomiędzy Wandalami a Frankami w wyniku której śmierć poniósł król wandalski Godegisel oraz około 20 000 wojowników.
Klęska Wandalów, mimo że bardzo dotkliwa, nie zapobiegła dalszym ich podbojom w Galii w latach 407-409
Braga  419 r. Italia Bitwa pod Bragą 419 r. miała miejsce w trakcie najazdów Wandalów na ziemie zajęte przez Rzymian na Półwyspie Iberyjskim.Starcie zakończyło się zwycięstwem Rzymian nad Wandalami. Klęska ta nie zdołała jednak przeszkodzić ekspansji Wandalów w kierunku południowym, przekroczeniu rzeki Duero i zajęciu Betyki.
Merida 429 r. Półwysep Iberyjski Bitwa pod Meridą 429 miała miejsce podczas wojny Wandalów ze Swebami na Półwyspie Iberyjskim.W roku 429 Wandalowie szykowali się do inwazji na Afrykę Północną. Wówczas na tereny pogranicznej z Betyką części Luzytanii wtargnęli Swebowie pod wodzą Hermigara. Pod Méridą siły Gejzeryka pokonały Swebów, a ich wódz poniósł śmierć w nurtach Gwadiany podczas ucieczki.
Hippona  430 r. Afryka Północna Bitwa pod Hipponą miała miejsce w roku 430 w trakcie podboju Afryki Północnej przez Wandalów w latach 429-435.W starciu tym wojska Wandalów Gejzeryka pobiły armię cesarską dowodzoną przez komesa Bonifacjusza. Po bitwie pozostali przy życiu żołnierze cesarscy wycofali się do miasta, wzmacniając jego obronę. Rozpoczęło się oblężenie Hippony. Po 14 miesiącach Gejzeryk zarządził taktyczny odwrót. Po wycofaniu się Wandalów pozbawieni żywności mieszkańcy opuścili miasto, które zostało zajęte przez Wandalów.
Na ziemi Numidyjskiej  432 r. Afryka Północna Bitwa na ziemi numidyjskiej 432 r. miała miejsce w trakcie najazdu Wandalów na Afrykę Płn.
W starciu tym wojska wschodniorzymskie pod wodzą Bonifacjusza oraz patrycjusza Flaviusa Ardabura Aspara zostały rozbite przez siły Wandalów Gejzeryka. Do niewoli dostał się m.in. późniejszy cesarz wschodniorzymski Marcjan służący jako adiutant w wojsku. Ze względu jednak na wróżbę wskazującą wysoką godność (orzeł krążacy nad śpiącym jeńcem) Marcjan został wypuszczony na wolność pod przysięgą że nie poczyni przeciwko Wandalom wrogich kroków w przyszłości. Po klesce Bonifacjusz został odwołany do Italii a Gejzeryk stał się odtąd panem rzymskiej Afryki
Pola Katalaunijskie 20-VI-451 r. Italia Rzym (Flawiusz Aecjusz, Teodoryk) z Hunami (Attyla). Zwcięstwo Rzymian. Niedopuszczenie Atylli do marszu na Rzym.
Cap Bon  468 r.   Pierwsza wojna Bizancjum z Wandalami miała miejsce w 468 roku.
Doszło wtedy do wielkiej wyprawy wschodniorzymskiej (bizantyjskiej) na państwo Wandalów Genzeryka. Bizantyjczycy zgromadzili wielkie siły: 1100 okretów z 7000 marynarzy, które zabrały na pokład 100 000 zbrojnych. Ogromny wysiłek finansowy i militarny nie został jednak wykorzystany. Powodem tego był brak jednolitego dowództwa. Główne siły ekspedycji pod wodzą Bazyliskusa miały skierować się ku Kartaginie, inny korpus pod wodzą Herakliusza miał zaatakować przeciwnika od strony Egiptu a flota Marcellina miała operować na Morzu Śródziemnym. Początek kampanii był udany dla Bizantyjczyków - odnieśli kilka zwycięstw w Trypolitanii. Ostatecznie plany inwazyjne pogrzebało zamordowanie Marcellina w sierpniu 468 r.
Balaton 468 r. Europa Centralna W roku 455 Ostrogoci dowodzeni przez trzech naczelników : Walamira, Tiudimira i Widimira panowali w większej części dawnej rzymskiej prowincji Pannonia, rozszerzając po roku 457 swe posiadłości na dalsze części Pannoni, a później przed rokiem 468 przyłączając do nich część prowincji Noricum. Urośli tym samym do roli najpoważniejszego czynnika politycznego nad środkowym Dunajem, budząc zawiść germańskich konkurentów. W roku 468 Tiudimir w bitwie nad jeziorem Balaton rozbił całkowicie plemię Swewów, zajmujące północno-zachodnią część Pannonii. Król Walamir natomiast zginął odpierając atak plemienia Skirów. Władcy dopiero co pokonanych Swewów Hunimundowi udało się doprowadzić do antygockiego sojuszu Swewów, Rugiów, Skirów, Gepidów a nawet niegermańskich Sarmatów. Jednak Tiudimir rozbił koalicję w bitwie nad rzeką Bolia w Pannonii. W roku 471 Ostrogoci ostatecznie opuścili Pannonię.
Soissons  486 r. Galia Bitwa pod Soissons miała miejsce w roku 486 podczas wojny Rzymian z Frankami na terenach Galii rzymskiej. Starcie zakończyło się zwycięstwem Franków pod wodzą króla merowińskiego Chlodwiga I nad armią rzymską dowodzoną przez Sjagriusza. Wg legendy Chlodwig żeby wygrać bitwę pomodlił się do Chrystusa - co miało skutkować wygraną bitwą. Niedługo po wygranej bitwie ochrzcił siebie i swoich rycerzy.
Melitene  575 r. Azja Mniejsza Bitwa pod Melitene miała miejsce w roku 575 podczas zmagań wojennych Bizantyjczyków z Persami w latach 572-591.Starcie zakończyło się zwycięstwem armii cesarza Justyna II nad wojskami perskimi dowodzonymi przez Chosroesa I. Bizantyjczycy zdobyli obóz wroga ze świętym ogniem i kosztownościami szacha oraz liczne słonie bojowe.
Muta  629 r. Bizancjum Bitwa pod Mutą miała miejsce w roku 629 podczas najazdów arabskich na ziemie Bizancjum.
W bitwie siły 10 000 Bizantyjczyków i sprzymierzonych z nimi Beduinów pokonały 3 000 armię muzułmańską pod wodzą Al-Harita.
Poitiers  732 r.   Bitwa pod Poitiers (znana także jako Bitwa pod Tours) - bitwa stoczona 25 października 732 roku[1] między armią arabską pod wodzą Abd ar-Rahmana a wojskami frankijskimi majordoma królestwa Karola Młota i księcia Akwitanii Oda.Siły arabskie liczyły zapewne kilka - kilkanaście tysięcy wojowników, głównie lekkiej jazdy. Frankowie być może dysponowali przewagą liczebną nad przeciwnikiem. Jak się zdaje mieli mniej więcej po równo piechoty, jak i jazdy (uzbrojonej ciężej od arabskiej konnicy).Początkowo żadna ze stron nie rozpoczynała walki. W końcu Arabowie zaczęli atakować pozycję Franków. Kolejne szarże załamywały się za każdym razem. Lekka konnica Abd ar-Rahmana nie była w stanie tak silnie uderzyć, by przełamać szyk przeciwnika. Ponawiane ataki przynosiły jej coraz większe straty. Bitwa okazała się bardzo krwawa, a Frankowie bronili się zacięcie do zmroku. W tym czasie Odo zdołał zajść z boku lewe skrzydło arabskie i zmusić je do odwrotu. Wkrótce cała reszta wojsk Abd ar-Rahmana wycofała się od obozu. Być może wynikało to ze zmęczenia walką i zniechęcenia. W obozie szybko rozniosła się wieść o śmierci wodza - prawdopodobnie zginął on w jednej z szarż na pozycję Franków. Żołnierzy ogarnęła panika i pod osłoną nocy uciekli z obozu, kierując się na południe[2].
Nazajutrz Frankowie bez walki zajęli opuszczony obóz, pełen łupów.
Akroinon  740 r. Bizancjum Biitwa stoczona między wojskami bizantyjskimi a arabskimi. Panujący cesarz Leon III - pochodzący z Syrii i znający doskonale świat islamu ściągnął wszystkie swe wojska do stolicy. 1 września 717 roku flota arabska pojawiła się u wejścia do Złotego Rogu, jednak ludność Konstantynopola broniła się dzielnie i Arabowie odpłynęli. Następnego roku siły arabskie wzmocnione zostały flotą z Egiptu i Kartaginy jednak i tym razem siły bizantyjskie okazały się lepsze. W roku 727 na ziemie bizantyńskie spadł najazd arabski pod wodzą kalifa Walida I. Arabowie zdobyli Kapadocję i dotarli aż do Nikei, gdzie natarcie zostało powstrzymane.
W roku 740 wojska Leona III zadały Arabom miażdżącą klęskę pod Akroinon. W starciu tym wojska Arabów pod wodzą Masalmasa zostały rozbite, a ich wódz dostał się do niewoli. Wojna chrześcijaństwa z islamem przybrała teraz charakter nieustannych walk na pograniczu, gdzie laury zwycięstwa zdobywali zbrojni obu stron.
Rzeka Tałas  751 r. Kazachstan Bitwa nad rzeką Tałas – bitwa, która rozegrała się nad rzeką Tałas, między siłami Kalifatu Bagdadzkiego i sprzymierzonymi z nim innymi państwami muzułmańskimi, a Cesarstwem Chin i sprzymierzeńcami. Było to największe militarne starcie w VIII wieku. Ekspansja muzułmańska, zatrzymana na Zachodzie po przegranej bitwie pod Poitiers w 732 n.e., skierowała się na Wschód, w kierunku Azji Centralnej, gdzie silną pozycję zajmowały Chiny pod panowaniem dynastii Tang. W bitwie zwyciężyła armia muzułmańska, co mogło przesądzić o ekspansji islamu w Azji Środkowej, a nawet dalej do Azji Wschodniej. Mimo wszystko armia arabska wycofała się z planów najazdu na Chiny. Powszechnie uznaje się, że wynik tej bitwy w znacznej mierze przyczynił się do zmiany polityki cesarza chińskiego wobec ekspansji na zachód. Od tej pory Chiny nie miały już się angażować w konflikty na tak dalekim zachodzie.
Bitwa morska pod Ostią  849 r. Bizancjum Bitwa morska pod Ostią miała miejsce w roku 849 w trakcie walk Bizantyjczyków z Saracenami.
W drugiej połowie VII wieku Arabowie wtargnęli na Półwysep Pirenejski. W IX wieku obiektem arabskiej inwazji stały się Włochy. Wykorzystując walki wewnętrzne pomiędzy księstwami południa najeźdźcy zajęli m.in. Bari i Tarent. Zagrozili też Włochom środkowym. Dopiero klęska zadana Arabom przez flotę chrześcijańską pod Ostią w r. 849 zahamowała dalsze ich postępy.
Brenta  889 r. Europa Centralna Bitwa pod Brentą miała miejsce w roku 889 w trakcie walk Bizantyjczyków z Węgrami.
Pod koniec IX wieku doszło do ataków węgierskich z Kotliny Panońskiej na ziemie włoskie. Po stronie Bizancjum stanął przeciwko nim Berengariusz, który w bitwie pod Brentą w 889 r. został pokonany przez przeciwnika. Po klęsce Berengariusz został pozbawiony tronu przez feudałów, a jego miejsce zajął książę Burgundii Rudolf.
Eresburg  915 r. Europa Centralna Bitwa pod Eresburgiem miała miejsce w roku 915 w trakcie walk Franków z Sasami.
W starciu tym wojska saskie pod wodzą Henryka zwyciężyły Franków dowodzonych przez Eberharda.
Garigliano  916 r. Italia Bitwa pod Garigliano miał miejsce w roku 916 w trakcie najazdu Saracenów na ziemie włoskie.
W bitwie tej wojska papieża Jana X przy współudziale Alberyka ze Spoleto, Adalberta z Toskanii i wojsk bizantyjskich zadały klęskę Saracenom.
Cedynia  972 r. Polska Bitwa pod Cedynią została rozegrana 24 czerwca 972 roku między wojskami księcia Polan - Mieszka I i margrabia Marchii Wschodniej - Hodona, wspomaganego przez margrabia Zygfryda z Walbeck i była jedynym większym epizodem najazdu Hodona na opanowane przez Polan Pomorze Zachodnie. Tradycja niemiecka przyznaje za kronikarzem Thietmarem główny laur za zwycięstwo w bitwie pod Cedynią Czciborowi, który miał jakoby uratować Mieszka przed klęską. Wielu badaczy skłonna jest jednak uważać bitwę pod Cedynią za z góry zaplanowany manewr Mieszka, którego celem było wciągnięcie Niemców w zasadzkę pod Cedynią. Świadczyłoby za tym pozostawienie części wojska w głębi kraju, a także popularność tego manewru we wczesnym średniowieczu wśród Słowian. Nie znaczy to, że Mieszko nie mógł zakładać możliwości skutecznej obrony na Odrze, a odwód Czcibora miał go zabezpieczać w wypadku niepowodzenia.
Hastings 1066 r. Anglia Była decydującym starciem w inwazji Normanów na Anglię w 1066 roku, pomiędzy wojskami Normanów pod dowództwem Wilhelma Zdobywcy, a pospolitym ruszeniem anglosaskim dowodzonym przez króla Harolda Anglicy przebyli właśnie liczącą ponad 150 mil drogę spod Stamford, gdzie rozbili norweski najazd Haralda Hardrady. Ich armia była gorzej wyposażona, pozbawiona łuczników i konnicy, posiadała jednak dobrą pozycję obronną. Siły Wilhelma Zdobywcy, wzmocnione najemnikami i ochotnikami z Francji i Bretanii, podzielone na dwa skrzydła i centrum składały się z linii łuczników, piechoty i ciężkiej jazdy. W przeciwieństwie do Anglików żołnierze normańscy posiadali dobre pancerze - pikowane, kolcze oraz lamelkowe. Bitwę rozpoczął ostrzał łuczników i atak piechoty normandzkiej, za którą postępowała szarża jazdy. Nie wyrządziła ona większej szkody schowanym za rzędem tarcz Anglosasom. Również jazda nie potrafiła sobie poradzić z długimi siekierami obrońców.
Lewe skrzydło sił Wilhelma, złożone głównie z Bretończyków, po jednym z nieudanych ataków wycofało się w popłochu. Anglosasi zerwali szyk i ruszyli za nimi w dół zbocza. Spadło jednak na nich uderzenie dowodzonej przez Wilhelma jazdy, która stała dotychczas w odwodzie i tylko nieliczni Anglosasi zdołali wycofać się na wzgórze.
Na prawym skrzydle sił Wilhelma walczyli ochotnicy francuscy. Jeden z ich dowódców, widząc nieskuteczność ataków na dobrze przygotowane pozycje Anglosasów, postanowił je obejść. Francuzi wpadli jednak w pułapkę w podmokłym jarze i zostali zdziesiątkowani przez łuczników. Ich paniczny odwrót powstrzymał osobiście Wilhelm.
Hastings, 14 października 1066 r.W końcu Wilhelm postanowił upozorować odwrót swojej armii. Gdy za udającymi ucieczkę wojskami ruszyli, rozrywając szyk, Anglosasi, siły normańskie zawróciły i rozbiły przeciwnika.
Hattin 4 -VII-1187   Bitwa pod Hattin jest największą klęską krzyżowców w ich historii walk z Muzułmanami. Spośród 20 tysięcy Franków, którzy tam walczyli, giną niemal wszyscy, a ci, którzy ocaleli, w większości zostają wzięci do niewoli. Państwa frankijskie na wschodzie mają się już nigdy nie podnieść po tej klęsce. Przed całkowitym upadkiem chroni je krucjata Ryszarda Lwie Serce. Jednak stulecie później ostateczny kres ich istnieniu kładą sułtanowie mameluccy, jakże się różniący od szlachetnego i honorowego Saladyna.
Następstwa klęski pod Hattin są dla Franków katastrofalne. Zaledwie parę miesięcy starcza Saladynowi na zajęcie niemal wszystkich chrześcijańskich twierdz. Sama Jerozolima pada 2 października 1187, po dramatycznym oblężeniu. Tylko trzy (!) nadmorskie miasta pozostają we władaniu krzyżowców. Są to Trypolis, Antiochia i Tyr.
       
Newa 1240 r.   Nad Newą koło ujścia rzeki Iżory wojska nowogrodzkie pod wodzą Aleksandra odniosły znakomite zwycięstwo nad armią szwedzką. Bitwa ta przerwała najazdy szwedzkie, a książę Aleksander zyskał sobie przydomek Newskiego.
Kuligowe Pole 1380 Ruś - Tatarzy Bitwa między wojskami rosyjskimi a Mongołami i Tatarami, która miała miejsce 8 września 1380 roku.Wielki książę moskiewski i włodzimierski Dymitr postanowił zrzucić zwierzchnictwo Złotej Ordy i odmówił płacenia daniny. Wzrost jego potęgi niepokoił sąsiadów, Litwę i Riazań, które w tej sytuacji zawiązały z Tatarami sojusz przeciwko Moskwie. Wojska sojuszników miały spotkać się nad Oką. Pragnąc do tego nie dopuścić, Dymitr ruszył ze swoimi wojskami na południe przeciwko Tatarom, którym przewodził chan Mamaj. Do spotkania wrogich armii doszło 8 września 1380r. na równinie nad Donem, tzw. Kulikowym Polu. Tatarzy ponieśli w niej całkowitą klęskę.Rzucili się do ucieczki, ścigani przez Rusów. W trakcie pościgu Rusowie dopędzili samego Mamaja z jego eskortą. Według przekazów moskiewskich ostatecznie uszedł on w towarzystwie czterech wojowników, tylu bowiem zostało z jego jednostki przybocznej. Jednocześnie Rusowie szturmem wzięli obóz tatarski.Dzięki temu zwycięstwu rozpoczął się proces uniezależniania się Moskwy od zwierzchnictwa Złotej Ordy i budowy państwa rosyjskiego w oparciu o rosnącą potęgę i autorytet Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. Zwycięzca, książę Dymitr, otrzymał przydomek "Doński" i jest do dzisiaj rosyjskim bohaterem narodowym.
Na wieść o klęsce Tatarów idące im z pomocą wojska litewskie pod wodzą Jagiełły i riazańskie pod wodzą Olega wycofały się.
Grunwald

(Tannenberg)

 15-VII-1410 Polska Na polach pod Grunwaldem stoczono jedną z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników), bitwę między siłami zakonu krzyżackiego (ok. 21 tys. konnego rycerstwa, 6 tys. pieszych i artylerzystów oraz 5 tys. czeladzi), pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi, litewsko-ruskimi i posiłkowymi oddziałami czeskimi, mołdawskimi oraz smoleńskimi, pod dowództwem króla Władysława II Jagiełły, liczącymi w sumie ponad 34 tysiące żołnierzy. Z tej liczby tylko rycerstwo polskie dorównywało w pewnym stopniu uzbrojeniem i wyszkoleniem ciężkiemu rycerstwu krzyżackiemu reprezentującemu najwyższy poziom europejski.Siły po obu stronach były wyrównane, gdyż większa liczebność wojsk polskich zrównoważyła lepsze uzbrojenie i wyszkolenie wojsk krzyżackich.
W przebiegu bitwy można wyróżnić trzy fazy:
* na początku bitwy lekka jazda tatarska rozpoznała walką umocnienia krzyżackie na polu bitwy (wilcze doły).
* II faza bitwy rozpoczęła się późnym przedpołudniem atakiem jazdy krzyżackiej, która odepchnęła w zażartej walce wojska litewskie (40 chorągwi) pod wodzą wielkiego księcia Witolda w kierunku gęstego lasu. Ta tzw. ucieczka Litwinów, zgodnie z niektórymi wersjami pozorowana, związała w pościgu poważne siły zakonne, które wróciły na główne pole bitwy, pewne zwycięstwa, już po jej rozstrzygnięciu.
* w III fazie nastąpił decydujący atak polskiej ciężkozbrojnej jazdy (50 chorągwi), która rozerwała zasadniczy korpus sił krzyżackich oraz umożliwiła przeprowadzenie decydującego ataku lekkiej jazdy i ukrytej w zaroślach i lesie piechoty.
Bój trwał sześć godzin. Przewagę na placu boju miały praktycznie cały czas (oprócz fazy II, kiedy nieco zaskoczone siły zbrojne unii polsko-litewsko-ruskiej dały się zepchnąć do defensywy) wojska dowodzone przez króla Polski.
Wynik bitwy miał zasadniczy wpływ na stosunki polityczne w ówczesnej Europie. Nie tylko ostatecznie załamał potęgę Zakonu, ale również wyniósł dynastię jagiellońską do rangi najważniejszych na kontynencie.
Anzincourt 25-X-1415 r Francja Była jedną z ważniejszych bitew wojny stuletniej. Doszło do niej w pobliżu miasta i zamku Azincourt, gdzie zdrożone wojska angielskie króla Henryka V, maszerujące z Normandii, zostały dogonione przez znacznie silniejszą armię francuską pod dowództwem Wielkiego Koniuszego (konetabl) Charlesa d'Albreta.
Główna formacja konna armii francuskiej została okrążona (na skutek własnych błędów) i wycięta bez pardonu, przy czym wzięto wielu znacznych jeńców, ale bitwa nie skończyła się jeszcze. Król otrzymał wiadomość, że odwody francuskie, większe od całej jego armii, uderzyły na odległy o ponad kilometr obóz. W tej sytuacji król zmuszony był wydać rozkaz zabicia jeńców, czego dokonało dwustu walijskich łuczników. Tymczasem pogłoska o szturmie obozu okazała się nieprawdziwa, a przybyła na ratunek odsiecz znalazła w obozie tylko kilkuset plądrujących namioty wieśniaków. Tak więc bitwa skończyła się pełnym zwycięstwem Anglików, którzy po bitwie nie niepokojeni skierowali się do Calais.
W bitwie i podczas rzezi jeńców śmierć poniósł Wielki Koniuszy d'Albret, trzech książąt (w tym książę Brabantu), 90 niższej rangi arystokratów i 1 560 rycerzy, co oznaczało dla Francji stratę niemal połowy jej stanu szlacheckiego.Właśnie ta bitwa odwróciła losy całej wojny ! Armia Angielska pod dowództwem Edwarda, księcia Yorku rozbiła 5 razy liczebniejszą i lepiej wyposażoną oraz wyszkoloną armię francuską. Kluczem do zwycięstwa było wykorzystanie przez Edwarda łuczników, którzy chronieni przez drewniane zasieki wzniesione przed bitwą przez żołnierzy angielskich bez trudu rozbili kwiat francuskiego rycerstwa
Warna 10-XI-1443 r. Bułgaria Bitwa między koalicją narodów bałkańskich a armią turecką. Osmani okazali się nie do pokonania. Do końca XIV wieku Turcy zajęli Bułgarię, Macedonię, Bośnię i Serbię. Ich pragnienia szerzenia islamu zwróciły się w kierunku Węgier. W bitwie poległ
Władysław Warneńczyk
Rawenna 1512 r. Italia Starcie zakończyło się klęską wojsk Ligi Świętej. Poległ jednak doskonały wódz wojsk francuskich Gaston de Foix, a straty Francuzów były tak znaczne, że w kolejnych starciach ich armia nie była w stanie oprzeć się nowym kontyngentom z Wenecji i Szwajcarii i w sierpniu tego samego roku była zmuszona do opuszczenia terytorium północnych Włoch.
Pawia 1525 r. Italia Bitwa pod Pawią 25 lutego 1525 była decydującym starciem w toczonych w latach 1494-1559 wojnach włoskich. Siły francuskie zostały pokonane przez armię cesarską.
W październiku 1524 r. w wyniku nowej kontrofensywy wojska francuskie zawładnęły Mediolanem, rozbite zaś wojska cesarskie zamknęły się w Pawii, obleganej przez Francuzów. Po trzech miesiącach oblężeni doczekali się odsieczy, którą przyprowadził markiz Pescary Franciszek d'Avalos. 24 lutego 1525 r. w bitwie pod Pawią wojska francuskie zostały zaatakowane z dwóch stron przez nadchodzące posiłki oraz garnizon Pawii i doznały całkowitej klęski. Sam Franciszek I dostał się do niewoli Karola V. Więziony w Madrycie podpisał tam w styczniu 1526 r. traktat pokojowy, w którym wyrzekł się pretensji do ziem włoskich.
Mohacz 1526 r   Bitwa pod Mohaczem - bitwa 29 sierpnia 1526, w której wojska węgierskie dowodzone przez króla Ludwika II zostały rozbite przez armię otomańską pod dowództwem Sulejmana I.Obie armie spotkały się pod Mohaczem. Węgrzy zamierzali początkowo zająć pozycje obronne budując tabor, jednak na wniosek wywodzącej się ze szlachty jazdy węgierskiej zdecydowano się przypuścić atak. Ciężkozbrojnej jeździe węgierskiej bez problemu udało się przebić przez wojska tureckie. Następnie Węgrzy ruszyli w kierunku tureckiego taboru bronionego przez Janczarów i naszpikowanego licznymi działami. Ostrzał turecki zabił wielu Węgrów, w których szeregach wybuchła panika. Wielu żołnierzy zginęło z rąk tureckich podczas ucieczki, liczni potopili się w rzece, wśród nich król Ludwik II. Śmierć króla spowodowała, że wkrótce ziemie Czech i Węgier dostały się pod panowanie Habsburgów. Ziemie węgierskie podzielono na 3 części. Środek kraju z Budą i Pesztem stały się prowincją turecką. Na wschodzie powstało półautonomiczne księstwo pod rządami Osmanów, zwane Siedmiogrodem, jedynie zachodnia część z dzisiejszą Słowacją rządzona była przez królów Węgierskich z dynastii Habsburskiej. Przez kolejne lata na granicach stale dochodziło do walk. Turcy panowali na zdobytych ziemiach przez 150 lat zanim zostali ostatecznie pokonani przez Habsburgów
Narwa 1700 r. Rosja Bitwa stoczona została 30 listopada 1700 w pobliżu twierdzy Narwa pomiędzy wojskami rosyjskimi (generał Charles Eugène de Croy) a szwedzkimi (król Szwecji Karol XII). Była pierwszą bitwą stoczoną podczas III wojny północnej. Świetne zwycięstwo Szwedów wróżyło szybkie i pomyślne zakończenie wojny. Stało się jednak inaczej - dopiero co rozpoczęta wojna miała trwać ponad 20 lat i odebrać Szwecji rangę mocarstwa. Natomiast pokonani pod Narwą Rosjanie wyszli z wojny północnej jako jedno z najpotężniejszych mocarstw europejskich.
Połtawa 1709 r. Ukraina Bitwa pod Połtawą (8 lipca 1709) - bitwa rozegrana pod Połtawą na Ukrainie pomiędzy wojskami króla szwedzkiego Karola XII a wojskami rosyjskimi cara Piotra Wielkiego.
W roku 1709 młody król szwedzki Karol XII, po podbiciu Polski i Saksonii, postanowił wspomóc swego sojusznika, hetmana kozackiego Iwana Mazepę w walce z Rosjanami. Wyprawił się w tym celu na Ukrainę, po drodze staczając drobne potyczki z wojskami rosyjskimi. W końcu doszło do spotkania głównych sił pod Połtawą.Szwedów było około 30 tysięcy, lecz wielu z nich było chorych i niezdolnych do walki. Mieli tylko 4 armaty, ponieważ pozostałe 40 zostało w taborze. Rosjanie mieli około 40 tysięcy żołnierzy i 70 dział. Szwedzi zdawali sobie sprawę z miażdzącej przewagi rosyjskiej postawili wszystko na jedna kartę, próbując wprowadzić zamieszanie w szeregach rosyjskich atakując na całej linii frontu.
Wojska szwedzkie, wyczerpane i znajdujące się z dala od swej ojczyzny, zostały zupełnie rozbite przez Rosjan. Karol XII musiał ratować się ucieczką do Turcji. Wynik bitwy w znacznej mierze przesądził o dalszych losach Wielkiej Wojny Północnej, choć trwała ona jeszcze do roku 1721. Do dziś uznawana jest za jeden z największych triumfów oręża rosyjskiego
Saratoga 1777 r.   Bitwa pod Saratogą - właściwie seria starć między siłami brytyjskimi i amerykańskimi podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, między 17 września i 8 października 1777, która doprowadziła do kapitulacji armii brytyjskiej 17 października 1777. Bitwa była punktem zwrotnym wojny, gdyż amerykańskie zwycięstwo skłoniło Francję do przystąpienia do wojny po stronie amerykańskiej.W lecie 1777 armia brytyjska składająca się z około 10 tys. żołnierzy pod dowództwem generała Johna Burgoyne'a zaatakowała z Kanady na południe w celu zdobycia miasta Albany nad rzeką Hudson w stanie Nowy Jork co miało doprawadzić do opanowania doliny rzeki i przecięcia kolonii amerykańskich na pół.
Amerykanie (gen. Horatio Gates )nie byli w stanie powstrzymać marszu silnej armii brytyjskiej w otwartej bitwie. Zamiast tego stosowali bardzo skuteczne taktyki opóźniające, niszcząc mosty i urządzając zasadzki, co spowoliniło tempo marszu armii brytyjskiej do kilku kilometrów na dzień.
W końcu armia brytyjska została osaczona przez regularne wojska amerykańskie mające około 15 tys. żołnierzy w okolicy miasteczka Saratoga. Brytyjskie próby wyrwania się z pułapki przez serię ataków między 17 września i 8 października zakończyły się fiaskiem. Wycieńczona armia brytyjska poddała się przeważającym siłom amerykańskim 17 października 1777.

Bitwa była decydującym starciem gdyż udowodniła że ochotnicze armie amerykańskie są zdolne do pokonania wysoce profesjonalnych i doświadczonych wojsk brytyjskich. Amerykański sukces skłonił Francję do przystąpienia do wojny po stronie Ameryki.

Ważną rolę w walkach pod Saratogą odegrał Tadeusz Kościuszko który był odpowiedzialny za budowę amerykańskich fortyfikacji polowych, które wydatnie przyczyniły się do utrzymania armii brytyjskiej w pułapce.
Trafalgar 21-X-1805 r.   Bitwa pod Trafalgarem odbyła się 21 października 1805 roku i była kluczową bitwą morską wojen napoleońskich. Starcie rozegrało się między flotą angielską, a francusko-hiszpańską.Około południa 21 X na wysokości przylądka Trafalgar, Nelson zaatakował wroga dwiema kolumnami. Taki plan bitwy miał za zadanie odcięcie najsilniejszych okrętów wroga, który miał przewagę liczebną, i rozprawienie się z pozostałymi. Był to jednocześnie plan nowatorski (jednakże zastosowany już w bitwie pod Camperdown w 1797 przez Duncana) i ryzykowny, gdyż aż do momentu dopłynięcia do wroga Anglicy byli pozbawieni siły ogniowej (działa były ustawione głównie na burtach), podczas gdy Francuzi mogli w tym czasie bez problemu uszkodzić dużą część floty Nelsona zanim jeszcze zacznie się właściwa walka.
Jedna z kolumn, licząca 15 okrętów pod dowództwem C. Collingwooda miała za zadanie odciąć straż tylną, zaś druga 12-okrętowa pod dowództwem Nelsona odcięła centrum. Wyróżniający się jak zwykle ubiorem dowódca floty brytyjskiej był łatwym celem dla snajperów. Marynarz francuski postrzelił śmiertelnie Nelsona. Jednak walka była wygrana. Dzięki wysokiemu morale i zastosowanej taktyce Nelson odniósł swoje ostatnie zwycięstwo
Sprzymierzeni stracili 22 okręty i 2 600 marynarzy, 4 400 oddając do niewoli. Anglików zginęło 449. Bitwa ta stała się początkiem wielkiej hegemonii Brytyjczyków na morzach świata, walnie przyczyniając się do powstania brytyjskiego imperium kolonialnego.
Austerlitz 1805 r. Morawy Bitwa pod Austerlitz, zwana także bitwą trzech cesarzy - jedna z najważniejszych bitew wojen napoleońskich i decydująca bitwa wojny z trzecią koalicją antynapoleońską, stoczona 2 grudnia 1805 między francuską Wielką Armią, a połączonymi armiami, austriacką i rosyjską.
Po fiasku planów inwazji na Anglię, Napoleon skierował swą Wielką Armię przeciwko wojskom trzeciej koalicji (Rosja, Anglia, Austria, Szwecja i Królestwo Neapolu) Najpierw pokonał 15 października w bitwie pod Ulm wojska austriackiego generała Macka, które broniły północnego podejścia do Wiednia. Stolica Austrii została zajęta, a wojska napoleońskie skierowały się na północny wschód, aby zmierzyć się z połączonymi w Ołomuńcu wojskami austro-rosyjskimi.Armia austriacko-rosyjska straciła około 15 000 zabitych i rannych, 30 000 wziętych do niewoli i 186 armat. Napoleon przy stracie około 7 000 zabitych i rannych triumfował, a jego zwycięstwo historycy wojskowości określili jako drugie, po Kannach Hannibala, arcydzieło taktyczne w historii wojen.
4 grudnia cesarz austriacki Franciszek II Habsburg poprosił o rozejm. Podpisany 26 grudnia 1805 roku traktat pokojowy w Preszburgu (obecnie Bratysława) zakończył wojnę z trzecią koalicją antyfrancuską, a politycznym jego skutkiem był późniejszy rozpad Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.
Określenie bitwa trzech cesarzy nie jest do końca prawidłowe, ponieważ na polu bitwy był tylko Napoleon Bonaparte i car Aleksander I.
Borodino 1812 r. Rosja Bitwa pod Borodino została stoczona w dniach 5-7 września 1812 roku pomiędzy armią francuską dowodzoną przez Napoleona Bonaparte a rosyjską dowodzoną przez Michaiła Kutuzowa. Michaił Kutuzow (dowódca wojsk rosyjskich) wycofał się z pola walki, otwierając tym samym Napoleonowi drogę do Moskwy. Borodino to miejscowość znajdująca się na terenie dzisiejszej Rosji.
W czerwcu 1812 roku Napoleon wkroczył na tereny Rosji dowodząc armią liczącą blisko pół miliona żołnierzy i 1300 armat. Do decydującego starcia doszło dopiero we wrześniu po objęciu naczelnego dowództwa armii carskiej przez gen. Kutuzowa, który postanowił zmierzyć się z Francuzami pod Borodino.
Francuzi w sile 127 tysięcy żołnierzy i 540 działami stoczyli całodzienną bitwę z Rosjanami - 130 tysięcy żołnierzy i 640 dział. Kutuzow wybrał bardzo starannie rejon bitwy z natury dość dogodny do obrony, wzmocniony dodatkowymi licznymi fortyfikacjami polowymi. Napoleon usiłował przełamać opór Rosjan koncentrując całą siłę uderzenia na centrum wroga, oraz próbując uderzenia od południa na wieś Uticę. Walczący na południowym odcinku V (polski) Korpus księcia Poniatowskiego uwikłany był w całodzienną bezskuteczną walkę o ufortyfikowane i obsadzone artylerią wzgórze koło Uticy (wzgórze zostało ostatecznie zajęte pod wieczór szturmem całego korpusu poprowadzonym osobiście przez Poniatowskiego). Także rzucona do walki w centrum ciężka kawaleria francuska nie zdołała przełamać oporu Rosjan. Wieś Borodino została zdobyta w pierwszym uderzeniu, jednak ciężkie boje toczono o szaniec (nazwany później szańcem gen.Rajewskiego) w centrum uzbrojonego w baterię 200 dział, który po południu został zdobyty przez Francuzów. Napoleon nie zdecydował się na rzucenie do walki Gwardii, która w krytycznym momencie bitwy mogła doprowadzić do zniszczenia armii rosyjskiej. Pod wieczór walki wygasły. Napoleon Bonaparte nie wykorzystał inicjatywy i dał Kutuzowowi możliwość odwrotu. Straty obu stron były niesłychanie wysokie. Rosjanie stracili około 30 tys. zabitych, Francuzi około 7 tys zabitych. Ciężkie straty kawalerii francuskiej uniemożliwiły podjęcie pościgu za cofającą się armią rosyjską. Napoleon zajął Moskwę 14 września 1812 roku, lecz zasadniczy cel kampanii, jakim miało być rozgromienie armii rosyjskiej w walnej bitwie, nie został osiągnięty i niebawem przyczynił się do klęski Napoleona w Rosji.
Berezyna 1812 r. Rosja Bitwa nad Berezyną rozegrana została w dniach 25 do 29 listopada 1812 roku nad rzeką Berezyna na Białorusi.
Cofająca się spod Moskwy Wielka Armia Napoleona została otoczona z trzech stron przez Rosjan - armie Kutuzowa, Wittgensteina i Cziczagowa. Napoleon postanowił przeprawić się przez Berezynę pod Borysowem, gdzie znajdował się most. Jednak 21 listopada Rosjanie zdobyli Borysów i most, broniony przez 17. Dywizje gen. Jana Henryka Dąbrowskiego który został zdobyty, a wobec kontrataku zniszczony. Napoleon postanowił przeprawić się w Studziance, o kilkanaście kilometrów na północ od Borysowa, 28 listopada rozegrała się zacięta bitwa o utrzymanie przeprawy na obu brzegach Berezyny. Na lewym brzegu armia Wittgensteina szturmowała Studziankę, bronioną przez korpus Victora, po prawej admirał Cziczagow, który zorientował się, gdzie Francuzi zbudowali mosty, zaatakował pod Stachowem. Tutaj bitwa toczyła się cały dzień w wysokim sosnowym lesie, gdzie 9 tys. polskich żołnierzy pod dowództwem generałów Zajączka, Dąbrowskiego i Kniaziewicza utrzymało swoje stanowiska i przy stratach 3 tys. poległych odparło ataki Rosjan. Po zbudowanych mostach udało się przeprawić na drugi brzeg korpusowi Oudinota, Eugeniusza, Davouta, resztkom 5 korpusu polskiego i Neya.
29 listopada 1812 roku około godziny 9 rano na rozkaz Cesarza Napoleona podpalono mosty, po których nocą zdążył przejść marszałek Victor z resztką swojego korpusu. W ręce Rosjan wpadło około 10 tys. maruderów i rannych oraz olbrzymie łupy zrabowane w Moskwie. Widmo zagłady Wielkiej Armii zostało zażegnane dzięki talentowi Napoleona, lecz sama sytuacja w jakiej znaleźli się Francuzi była tragiczna. Zdolnych do noszenia broni było zaledwie kilka tysięcy żołnierzy, głównie grenadierów Starej Gwardii, oraz około 50 tys. maruderów, którzy podążali na Wilno. Bitwa pod Berezyną wykazała niezwykłe męstwo i poświęcenie żołnierza francuskiego i polskiego. Mimo przewagi liczebnej Rosjanom nie udało się rozbić wycieńczonej i osłabionej odwrotem armii francuskiej.
Lipsk 1813 r. Niemcy Bitwa pod Lipskiem, znana jako bitwa narodów - bitwa stoczona pod Lipskiem w dniach 16 - 18 października 1813 roku między wojskami francuskimi pod przywództwem Napoleona, a wojskami koalicji antyfrancuskiej (złożonej z Austrii, Prus, Rosji i Szwecji). Była to największa bitwa w kampaniach Napoleona i jego najcięższa porażka, aczkolwiek bardziej symboliczną stała się bitwa pod Waterloo.
Napoleon starał się utrzymać swoje zdobycze w Niemczech, zwyciężając siły rosyjsko-pruskie w dwóch zaciętych bitwach pod Lützen (2 maja), oraz Budziszynem (20-21 maja).
Napoleon, któremu nie udało się zdobyć Berlina, wycofał się na zachód, przekraczając pod koniec września Łabę i organizując swoje siły wokół Lipska, aby chronić swoje linie i spotkać się ze sprzymierzonymi. Armia francuska została skoncentrowana na obszarze od Taucha, przez Stötteritz, gdzie ulokowano dowództwo, aż do Lindenau. Prusacy nadciągnęli z kierunku Wartenburga, Austriacy i Rosjanie od Drezna, a siły szwedzkie od północy. W sumie Francuzi mieli 190 tys. żołnierzy, zaś sprzymierzeni 360 tys. - obie strony posiadały potężną artylerie jednak Napoleon mial 2 razy mniej armat - łacznie po obu stronach grzmiało 2200 dział.
  Napoleon opracował plan mający na celu zniszczenie Armii Czeskiej gen. Karla Schwarzenberga. Po związaniu Austrjaków i Rosjan przez 40 tys. żołnierzy Murata, na jej prawe skrzydło uderzyć miało ok. 50 tys. Marmonta i Macdonalda (XI korpus), a centrum miało zaatakować 45 tys. żołnierzy Oudinota i Bertranda. Cały plan zniszczył pruski gen. Blucher, który już 15 października starł sie z Marmontem
 Właściwa bitwa rozpoczęła się 16 października atakiem 78 tys. żołnierzy sprzymierzonych od południa (na Wachau, Markleenberg i Liebertwolkwitz) i 54 tys. od północy, którzy niewiele jednak osiągnęli i zostali zmuszeni do wycofania. Następnego dnia obie strony toczyły potyczki w oczekiwaniu na nadejście posiłków. 18 października sprzymierzeni przypuścili silny atak ze wszystkich stron, po 9 godzinach bitwy wypierając powoli Francuzów w stronę Lipska. Obie strony poniosły ciężkie straty i tylko odwaga francuskich żołnierzy zapobiegła przełamaniu frontu. W czasie bitwy ks.Poniatowski został jako jedyny cudzoziemiec mianowany marszałkiem Francji Napoleon dostrzegł, że bitwa może się zakończyć jedynie klęską i w nocy z 18 na 19 października rozpoczął wycofywanie większości armii przez Elsterę. Przeprawa szła dobrze, dopóki most nie został zniszczony przez zdenerwowanego francuskiego kanoniera - odciął on od przejścia na drugi brzeg 15tys. żołnierzy i 150 armat (w tym Poniatowskiego otoczonego krakusami, rannego już wcześniej 4-krotnie. Polski marszałek zginął w czasie próby sforsowania rzeki na koniach, otrzymał tam kolejny postrzał i poszedł pod wodę.
Straty francuskie w Bitwie Narodów przekraczały nawet straty Wielkiej Armii wracającej spod Moskwy. 55 tys. (z Polaków 9tys.) zabitych, rannych, wziętych do niewoli, 15 tys. Niemców zmieniło front. Wśród dowódców straty były równie znaczne: 1 marszałek (Poniatowski), 15 generałów (z Polaków: Estko i Kwaśniewski) oraz 14 majorów i pułkowników. Francuzi stracili 250 dział, 900 pojazdów i 130tys. karabinów. Ceną zwycięstwa dla koalicji było 70tys. zabitych i rannych
Waterloo 1815 r. Niderlandy Bitwa pod Waterloo miała miejsce 18 czerwca 1815 roku i była ostatnią bitwą Napoleona Bonaparte. Były cesarz Francji uciekł z wygnania na Elbie i powrócił do władzy na 100 dni. Zebrały się armie europejskich mocarstw, w tym Wielkiej Brytanii pod dowództwem Arthura Wellesleya oraz Pruska z Gebhardem Leberechtem von Blücher na czele. Uczestniczyło w niej wielu wybitnych dowódców tamtych czasów jak: Maximilien Foy, William Ponsonby czy lord Uxbridge
Niedługo po porażce Francuzów, Napoleon stracił władzę i został wygnany na wyspę Świętej Heleny, gdzie spędził resztę swego życia. Jeszcze przed bitwą zwycięskie mocarstwa zebrały się na kongresie wiedeńskim, żeby ustalić losy Europy na następne 100 lat. Klęska Napoleona przypieczętowała ich postanowienia.
Navarino 1827 r. Grecja Bitwa pod Navarino - bitwa stoczona 20 października 1827 w czasie wojny o niepodległość Grecji, pomiędzy flotą turecko-egipską a francusko-angielsko-rosyjską.
Wizja bitwy pod NavarinoOd sześciu lat trwała wojna o niepodległość Grecji, znajdującej się pod panowaniem tureckim. Francja, Anglia i Rosja pod presją opinii publicznej jak i kierowane obawą o los własnych interesów handlowych, wystąpiły do sułtana o podpisanie traktatu nadającego Grecji autonomię, co spotkało się z odmową ze strony Wysokiej Porty. W związku z tym główne mocarstwa ówczesnej Europy: Wielka Brytania, Rosja i Francja, na mocy dyplomatycznych umów skierowały na wody greckie swoje eskadry. Zadaniem tych eskadr miało być niedopuszczenie posiłków tureckich do Grecji, lecz miały one nie brać udziału w konflikcie.
Eskadry te zostały połączone a na czele tak powstałej floty stanął brytyjski wiceadmirał Edward Codrington – równocześnie dowodzący eskadrą brytyjską. Eskadrą rosyjską dowodził kontradmirał Ludwig Hayden, a francuską – kontradmirał Henri Gauthier de Rigny.
W wyniku bitwy złamano potęgę morską Turcji. W 1829 sułtan podpisał "Układ w Adrianopolu" uznający autonomię Grecji. W 1830 proklamowano w Londynie niezależność Grecji pod protektoratem Francji, Rosji i Wielkiej Brytanii. Wielka Brytania nie odniosła jednak żadnych korzyści politycznych ze zwycięstwa, natomiast wypadki następujące po nim doprowadziły do wzrostu potęgi Egiptu względem Turcji
Gujrat 1848 r. Pakistan Bitwa pod Gujrat odbyła się 21 lutego 1848 pomiędzy Wielką Brytanią i Sikhami, podczas II wojny Brytyjczyków z Sikhami w Pendżabie, w dzisiejszym Pakistanie.
Bitwa była decydującą o dalszych losach królestwa sikhijskiego, które zostało zaanektowane przez Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską.
Brytyjczykami dowodził lord Hugh Gough, który otrzymał rozkaz dymisji po jego źle przeprowadzonej wcześniejszej krwawej bitwie pod Chillianwala ale nie został jeszcze przez nikogo zastąpiony.
Solferino 1859 r. Italia Bitwa pod Solferino - miała miejsce 24 czerwca 1859 i była największym starciem wojny francusko-austriackiej o Mediolan w roku 1859.
W bitwie pod Montebello dnia 17 maja, 100 000 Francuzów i 50 000 Piemontczyków wspartych 400 działami powstrzymało pochód 120 000 Austriaków z 480 działami, których stopniowo zmusili do odwrotu. Po porażce pod Magentą armia austriacka wycofała się do swoich twierdz, gdzie osobiste dowództwo objął cesarz Franciszek Józef.
24 czerwca 1859 roku Austriacy rozpoczęli działania zaczepne i stoczyli z Francuzami walkę na linii San Martino-Solferino-Guidizzolo. Około godziny 6.00 dnia 24 czerwca Francuzi rozpoczęli atak na lewe skrzydło Austriaków. Po obu stronach walczyło około 150 000 żołnierzy. O godzinie 10.30 Medole znajdujące się na lewej flance Austriaków padło, jednak pozostałe ataki Piemotczyków zostały odparte przez korpus generała Ludwiga Augusta von Benedeka. Obawiając się nadejścia z południa austriackich posiłków Napoleon postanowił uderzyć na linie nieprzyjaciela pod Solferino. Wioska została zasypana ogniem artylerii francuskiej, a w chwilę później do ataku ruszyła piechota. Po zaciętych bojach Solferino zdobyte zostało o godzinie 14.00 a Francuzi rozpoczęli wbijanie klina pomiędzy linie austriackie. Późnym popołudniem na prawym skrzydle bronił się jeszcze Benedek, jednak na pozostałych odcinkach trwała już tylko masakra spychanych Austriaków. Bitwa była wygrana przez Francuzów, jednak gwałtowna burza uniemożliwiła wykorzystania zwycięstwa.
Dziewięciogodzinna bitwa spowodowała ogromne straty po obu stronach: armia austriacka miała 2352 zabitych, 10 645 rannych i 6944 zaginionych, połączone siły francusko-sardyńskie miały 2313 zabitych, 12 102 rannych i 2786 zaginionych. Tragiczny bilans tej bitwy skłonił Henryka Dunanta do podjęcia starań, które doprowadziły do założenia Czerwonego Krzyża.
Cuszima 1905 r. Pacyfik Bitwa pod Cuszimą - bitwa morska pomiędzy flotą rosyjską a japońską podczas wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905, stoczona 27 - 28 maja 1905 w Cieśninie Cuszimskiej pomiędzy Japonią a Koreą, w pobliżu wyspy Cuszima, zakończona miażdżącym zwycięstwem Japończyków.Trzon floty rosyjskiej stanowiło 8 pancerników (generacji przeddrednotów): "Imperator Aleksander III", "Kniaź Suworow", "Borodino", "Orieł", "Oslabja", "Sisoj Wielikij", "Nawarin" i "Imperator Nikołaj I". Ponadto, w skład floty wchodziły 3 małe pancerniki obrony wybrzeża, 1 stary krążownik pancerny "Admirał Nachimow", 8 krążowników pancernopokładowych i starych krążowników, 9 niszczycieli, 1 krążownik pomocniczy (uzbrojony statek) oraz statki transportowe z węglem i zapasami i jednostki pomocnicze. Okrętem flagowym był pancernik "Kniaź Suworow".
Siły japońskie dowodzone była przez admirała Heihachiro Togo na okręcie flagowym - pancerniku "Mikasa". Siły główne - I i II Eskadra składały się z 4 pancerników (przeddrednotów): "Mikasa", "Fuji", "Asahi", "Shikishima", 8 krążowników pancernych i 8 krążowników pancernopokładowych. Cztery pancerniki i 2 krążowniki pancerne "Nisshin" i "Kasuga" wchodziły w skład 1. zespołu admirała Togo, pozostałe 6 krążowników pancernych w skład 2. zespołu admirała Kamimury. Pomocnicze siły japońskie - III eskadra, składały się z 2 pancerników obrony wybrzeża, 7 starszych krążowników pancernopokładowych i kilku kanonierek. W skład japońskich eskadr wchodziło ponadto 21 niszczycieli i 43 torpedowców.
W bitwie Rosja poniosła bezprecedensową kleskę w historii wojen morskich, tracąc prawie całą Flotę Bałycką, z minimalnymi stratami drugiej strony. Odnośnie liczby zabitych marynarzy rosyjskich podawane są różne dane, około 4500-5000. Do niewoli trafiło ponad 6100 marynarzy. Japończycy stracili 3 niszczyciele i 115 zabitych, 552 rannych, lub według innych danych 117 zabitych, 583 rannych. Po bitwie, rząd rosyjski rozpoczął negocjacje pokojowe z Japonią, zakończone traktatem pokojowym w Portsmouth we wrześniu 1905.
Marna 1914 r. Francja  Bitwa nad Marną (cud nad Marną) (5-9 września 1914) - kilkudniowa bitwa I wojny światowej pomiędzy wojskami francusko angielskimi a wojskami niemieckimi. Bitwa, która powstrzymała dalszy marsz Niemców na zachód. Plan "wojny błyskawicznej" Alfreda von Schlieffena nie powiódł się, tym samym nie udało się Niemcom wyeliminować z wojny Francji.
Siły
francusko-angielskie -1 071 000
niemieckie -1 485 000
Straty
francusko-angielskie -262 733
niemieckie -250 000
Verdun 1916 r. Francja Bitwa pod Verdun – toczone od 21 lutego do 20 grudnia 1916 r. (wg innej periodyzacji do czerwca) walki o francuską twierdzę Verdun, bronioną przez wojska gen. Philippe'a Petaina; w zamierzeniu dowództwa niemieckiego działania te miały spowodować wykrwawienie się armii francuskiej; po serii ataków i kontrataków, w których obydwie strony poniosły ciężkie straty (Niemcy – 337 tys. żołnierzy, Francja – 362 tys.) Verdun pozostało w rękach Francuzów; walki te przeszły do historii jako "piekło Verdun" lub "młyn verduński" ponieważ obie strony dziesiątkowały się wzajemnie, zaś niektóre z epizodów np. obrona fortu Vaux jako symbol męstwa nielicznych żołnierzy.

Trwająca prawie rok bitwa nie przyniosła Niemcom ani znaczących sukcesów terytorialnych, ani przełamania, ani też nie doprowadziła do załamania armii francuskiej. Ogólne straty (zabici, ranni, zaginieni, wzięci do niewoli) wyniosły: po stronie niemieckiej – 337000, po stronie francuskiej – 362000 żołnierzy (według innych szacunków razem nawet 800000 ludzi).Obie strony zużyły łącznie ok. 36 mln pocisków artyleryjskich. "Bitwa materiałowa" i "strategia wyczerpania" okazały się nieskuteczne, nie przyniosły bowiem oczekiwanego rozstrzygnięcia wojny. Okolice Verdun zostały zupełnie zdewastowane. Morale obu armii zostało poważnie wstrząśnięte; z jednej strony walki o Verdun stały się symbolem bohaterstwa i poświęcenia, z drugiej jednak określenia takie jak "piekło Verdun" wyrażały absurd wojny. Francuzi dowiedli swojej siły obronnej, ale też ze względu na wyczerpanie stracili zdolność do ofensywy – co okazało się wiosną 1917 r., kiedy armią francuską wstrząsnęła fala protestów przeciw kolejnym nieskutecznym atakom. Niemcy już wcześniej zrezygnowali z działań ofensywnych na froncie zachodnim – Hindenburg i Ludendorff postanowili szukać rozstrzygnięcia poprzez nieograniczoną wojnę podwodną i wyeliminowanie z wojny Rosji.

Walki w okolicach Verdun toczyły się jeszcze w następnym roku, kiedy to do sierpnia Francuzi zdołali odbić większość utraconego wcześniej obszaru. W końcowym etapie wojny (wrzesień 1918 r.) z występu Verdun ruszyła amerykańsko-francuska ofensywa.
Warszawa 1920 r. Polska Bitwa warszawska (nazywana też Cudem nad Wisłą) - bitwa, stoczona w dniach 12-25 sierpnia 1920 w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1919-1921. Uznana za 18. Przełomową bitwę w historii świata. Autorem i realizatorem planu bitwy był Józef Piłsudski (zdaniem niektórych historyków Tadeusz Rozwadowski). Decydująca bitwa tej wojny zdecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i nie rozprzestrzenieniu się rewolucji komunistycznej na Europę Zachodnią. Kluczową rolę odegrał manewr oskrzydlający wojska Rosji radzieckiej przeprowadzony przez Józefa Piłsudskiego, wyprowadzony znad Wieprza 16 sierpnia, przy jednoczesnym związaniu głównych sił bolszewickich na przedpolach Warszawy.
Siły
polskie -113 000 - 123 000
rosyjskie -114 000 - 140 000
Straty
polskie - 4 500 poległych
rosyjskie -22 000 rannych
-10 000 zaginionych 15-25 tys. poległych, rannych lub zaginionych
-65 000 jeńców
-30-35 tys. internowanych
Midway 1942 r. Pacyfik Bitwa o Midway – bitwa lotniczo-morska w czasie II wojny światowej, stoczona 4 czerwca 1942 pomiędzy okrętami japońskimi a amerykańskimi, w pobliżu atolu Midway na Oceanie Spokojnym, zakończona decydującym zwycięstwem amerykańskim. Uznawana jest za punkt zwrotny w wojnie na Pacyfiku.
Siły
amerykańskie -3 lotniskowce ok. 50 innych okrętów ok. 340 samolotów
japońskie -4 lotniskowce
ok. 150 innych okrętów 293 samoloty
Straty
amerykańskie -1 lotniskowiec, 1 niszczyciel zatopione; 150 samolotów; 307 zabitych
japońskie -4 lotniskowce, 1 krążownik zatopione; 253 samoloty; 2.500 zabitych

Bitwa o Midway okazała się pierwszą klęską floty japońskiej od 350 lat, tzn. od roku 1592, kiedy to koreański adm. Yi-Sun pobił Japończyków u wybrzeży Korei. Uważana jest za punkt zwrotny w walkach na Pacyfiku, po którym Japończycy przeszli do defensywy. Japończycy dodatkowo utracili inicjatywę strategiczną, której nie udało się im już nigdy odzyskać. Klęska była tak wielka, że postanowiono ją zupełnie utajnić przed społeczeństwem.
Stalingrad od 1942 r.

    do 1943 r.

 Rosja Bitwa stalingradzka – jedna z największych bitew (w rzeczywistości była to kampania składająca się z kilku etapów) II wojny światowej, która rozgrywała się w okresie od 21 sierpnia 1942 do 2 lutego 1943.
Celem wojsk niemieckich było zdobycie miasta Stalingrad nad Wołgą (dziś Wołgograd), ważnego ze względu na plany zajęcia Kubania i Kaukazu. W rejonie Stalingradu 23 listopada 1942 Rosjanie zamknęli w kotle 6 Armię Polową generała Friedricha Paulusa, część 4 Armii Pancernej oraz jednostki rumuńskie (łącznie około 260-270 tysięcy żołnierzy, w tym 9590 Rumunów i 20300 tzw. Hilfswillige). Niemieckie próby odblokowania stalingradzkiego kotła nie powiodły się. Dowództwo niemieckie odrzuciło propozycję kapitulacji. Bitwa zakończyła się klęską Niemiec i olbrzymimi stratami po obu stronach. Uznawana jest za przełomową w działaniach na froncie wschodnim. Od wygranej nad Wołgą inicjatywę na froncie przejęła Armia Czerwona.
Stojące naprzeciwko siebie armie, które walczyły pod Stalingradem były zasadniczo różne od tych, które walczyły na dawnych polach bitew. Przede wszystkim do czasów I wojny światowej wysocy rangą oficerowie zarówno w armii rosyjskiej jak i niemieckiej wywodzili się głównie z kręgów arystokracji lub szlachty. Teraz sytuacja uległa zasadniczej zmianie. Wojna totalna wymagała zaangażowania całego narodu, wraz z nią znikły przywileje rodowe a kadra oficerska stała się otwarta dla wszystkich warstw społecznych. Proces ten był szczególnie widoczny w robotniczo-chłopskiej Armii Czerwonej.

Straty niemieckie:
poległo, zamarzło, zmarło z głodu lub wyczerpania około 2/3 żołnierzy i podoficerów oraz połowa oficerów z sił liczących łącznie 364 tysiące ludzi (Rosjanie zebrali z pola bitwy do 7 listopada 1943 roku ciała 146300 niemieckich poległych)
wzięto do niewoli – 108 tysięcy (do 29 stycznia 1943 r. 16800 żołnierzy, od 30 stycznia do 2 lutego 1943 r. 91 tysięcy żołnierzy)
zmarli w drodze do obozów jenieckich i w niewoli – około 102 tysiące
Straty radzieckie:
z pola bitwy zebrano ciała 46700 poległych radzieckich żołnierzy i oficerów
wskutek nalotów oraz walk życie straciło 42750 cywilnych mieszkańców miasta oraz uciekinierów
na skutek represji niemieckich zginęło 3345 cywilów
na roboty przymusowe Niemcy wywieźli 64220 cywilów.
Z kotła stalingradzkiego w okresie do 24 grudnia 1942 r. ewakuowano drogą lotniczą około 34 tysiące specjalistów i rannych. Z niewoli radzieckiej (do roku 1955, kiedy zwolniono ostatnich jeńców), wróciło zaledwie około 5 tysięcy żołnierzy.
Kursk 1943 r. Rosja Bitwa na Łuku Kurskim – bitwa rozegrana w dniach 5-16 lipca 1943 roku pomiędzy siłami niemieckimi a radzieckimi, powszechnie uważana za największą bitwę pancerną drugiej wojny światowej. Zakończyła się przegraną Niemców i przejściem Rosjan do kontrofensywy, dzięki której wyzwolono Orzeł i Biełgorod (5 sierpnia), a następnie Charków (23 sierpnia).
Siły
niemieckie -800 000 żołnierzy,
2 700 czołgów,
2 000 samolotów
rosyjskie - 1 300 000 żołnierzy,
3 600 czołgów,
2 400 samolotów
Straty
niemieckie -500 000 poległych, rannych albo wziętych do niewoli,
500 czołgów,200 samolotów
rosyjskie -300 000 poległych, rannych albo wziętych do niewoli,
1 500 czołgów,1000 samolotów
Dien Bien Phu 1954 r. Wietnam Bitwa pod Dien Bien Phu - rozegrana została między oddziałami wietnamskimi Viet Minh, a oddziałami francuskimi, 7 maja 1954 roku. W Dien Bien Phu znajdowała się baza wojskowa założona w czasie II wojny światowej przez Japończyków. W czasie I wojny indochińskiej została przekształcona przez Francuzów w warowny obóz dla garnizonu francuskiego liczącego ok. 20 tys. żołnierzy. Załogę wspierało 60 dział, 10 lekkich czołgów M24 Chaffee oraz 6 zrzucających napalm samolotów.
Bitwa zakończyła okres kolonialnego panowania Francji w Wietnamie i jej zaangażowania w Indochinach, i doprowadziła do rozmów w Genewie, które podzieliły Wietnam na dwie części.
Siły
 francuskie -20 000 żołnierzy
wietnamskie -55 000 żołnierzy
Straty
francuskie 2 900 zabitych i zaginionych, 17 800 wziętych do niewoli
wietnamskie 7 950 zabitych, 15 000 rannych

               
                               Bitwy ważne dla Polski

24.VI.972 r. Cedynia Polanie pod wodzą Mieszka I rozbili wojska margrabiego Marchii Wschodniej Hodona.
1003 r. Praga Zajęcie Pragi przez Bolesława Chrobrego.
1018 r. Grody Czerwieńskie Zdobycie Grodów Czerwieńskich przez Polskę.
1069 r. Kijów Wyprawa Bolesława Śmiałego na Kijów.
1109 r. Głogów, Wrocław Wojna polsko-niemiecka, obrona Głogowa.
1241 r.
9 kwiecień		 Legnica Najazd tatarski porażka wojsk polskich pod Legnicą.
1331 r.
27 września		 Płowce Wojska Władysława Łokietka pokonały część oddziałów krzyżackich. Złamanie mitu o niepokonanych Krzyżakach.
1410 r.
15 lipca		 Grunwald Bitwa ta należała do największych batalii stoczonych w średniowiecznej Europie i odbiła się szerokim echem w ówczesnmy świecie. Krążyły niepradopodobne pogłoski, dotyczące liczby uczestników. Mówiono wręcz o garstce rycerzy zakonnych, usiłujących powstrzymać miliony pogan dowodzonych przez "fałszywego chrześcijanina" - Jagiełłę. Prawda jest taka 30 000 armi polskiej pokonało 15 000 cięzkiej jazdy Krzyżackiej pod wodzą Urlich von Jungingena.
1444 r.
10 listopada		 Warna Klęska armii polsko-węgierskiej dowodzonej przez Władysława Warneńczyka w bitwie z Turkami. Król Władysław poległ na polu bitwy jego ciała nigdy nieodnaleziono.
1497 r. Mołdawia Wyprawa króla Jana Olbrachta na Mołdawię.
1463 r.
15 września		 Zalew Wiślany W bitwie morskiej polska flota Gdańska i Elbląga pokonała okręty Krzyżaków.

                                                                                     Strona w budowie
Na podstawie:
1.http://pl.wikipedia.org/
2.Wojskowa Encyklopedia Powszechna
3.Fifteen Decisive Battles of the World-Edward Shepherd Creasy