Bahaizm    

Bahá'í - ruch religijny, który w połowie XIX wieku wyłonił się z babizmu. Religia objawiona, łącząca w sobie elementy: judaizmu,
chrześcijaństwa, islamu i babizmu. Stosunkowo młoda, ale licząca już ponad 8 milionów wyznawców. Głównie w Południowej Azji
i Afryce. Zaliczamy ją do religii synkretycznych.
Co jest przyczyną jej popularności ?
W moim odczuciu niezwykła tolerancja wobec innych religii. Jest to zjawisko zupełnie wyjątkowe, bowiem każda religia jest pod
tym względem niezwykle nietolerancyjna. Religie są gotowe darować nawet zabójstwo, ale nigdy przyjęcie innej wiary, czy nawet
odwrócenie się od niej.
Bahaizm twierdzi, że wszystkie religie mają wspólne korzenie i są pełnowartościowe. Wszelkie doświadczenia
religijne od wschodnich medytacji po chrześcijańskie umartwienia są poznaniem Boga, który jest jeden prawdziwy w nich
wszystkich - choć jest różnie nazywany i w różny sposób pojmowany.
 Bahaizm głosi, że niebawem nadejdzie nowa epoka w której ludzkość obejmie rządy nad światem, a nie jak dotychczas
garść najbardziej wpływowych bogaczy i międzynarodowych korporacji. Mężczyźni i kobiety będą równi wobec brawa i tradycji,
oraz zapanuje jeden wspólny język. Zniknie też wszelka przemoc i wyzysk.


                  Historia
Geneza bahaizmu związana jest z działalnością mirzy Alego Husajna Nuri, który jako wyznawca babizmu został wydalony
z Persji i osiadł w Bagdadzie w 1852 roku. Tam 21 kwietnia 1863 roku na spotkaniu rodzinnym ogłosił się zapowiedzianym
przez Baba nowym prorokiem i przyjął przydomek Bahá'u'lláh (Blask Boga).
Szybko zdołał przekonać do siebie lokalnych współwyznawców i założył nową wspólnotę
religijną odrębną od babizmu.
Ruch ten pozyskał również dla siebie grupę zamożnych kupców i dzięki nim rozpowszechnił
się na Bliskim Wschodzie. Podobnie jak babizm, bahaizm został uznany za herezję
muzułmańską przez co od samego początku spotykały go prześladowania.
W 1868 roku Bahá'u'lláh za głoszone poglądy został internowany przez władze tureckie i
po wieloletnim więzieniu zmarł w 1892 roku.
Po jego śmierci przewodnictwo nad bahaizmem przejął syn Abbas Effendi, który przyjął imię Abdul Baha
(Sługa Wspaniałości Boga). Nowy przywódca religijny początkowo więziony wraz z ojcem, uwolniony
w 1908 roku rozpoczął dynamiczną akcję misyjną na całym świecie. W latach 1911-1913 podróżował
do Europy, Indii i Stanów Zjednoczonych, gdzie zdobył rzesze wyznawców spoza kręgu kultury islamu.
On też zorganizował w Hajfie centrum życia religijnego bahaitów. Po śmierci Abdula Bahy "Strażnikiem"
wiary Bahai został Szogi Effendi, wnuk Abdul Bahy, co doprowadziło do bardzo głębokich podziałów
w łonie Bahaì. Stworzył on rozbudowany i dynamicznie rozrastający się aparat misyjny, powołał do życia
Narodowe Zgromadzenie Duchowe tworzące Międzynarodową Wspólnotę Bahaistyczną,
oraz podległe im Lokalne Zgromadzenia Duchowe łączące się w większe zbiorowości nazywane
Domami Sprawiedliwości. Szogi Effendi był ostatnim jednoosobowym przywódcą bahaizmu.
 Po jego śmierci w 1957 roku bahaici powołali jako organ zwierzchni dziewięcioosobową, wybieralną co pięć lat, radę kierowniczą pod
nazwę Powszechnego Domu Sprawiedliwości (zgodnie z Pismami Bahaullaha), która do dziś stoi na straży doktryny religii wyznaczonej
przez Baha Allaha.

Mauzoleum Baha
Doktryna i kult
Bahaizm dąży do stworzenia jednej monoteistycznej religii światowej. Opiera się na synkretyzmie,
chcąc połączyć w sobie wszystko to co najlepsze z powstałych przed nim ośmiu wielkich religii: wierzeń
staroarabskich, judaizmu, hinduizmu, zoroastryzmu, buddyzmu, chrześcijaństwa, islamu i babizmu.
Jego wyznawcy wierzą, że po upływie tysiąca lat (ok. 2863 roku) narodzi się nowa Manifestacja Boga,
która dopełni Objawienie Bahaullaha.
Bahaici przyjmują wiarę w jednego Boga. Dużą rolę bahaizm przywiązuje do symboliki cyfry 9, która
znaczy dla nich tyle co blask lub wspaniałość (arab. بهاء, Baha). Dlatego też świątynie bahaitów budowane
są na planie dziewięcioboku, w ich kalendarzu liturgicznym jest dziewięć świąt, a wspólnoty religijne
opierają się na dziewięcioosobowych, wybieranych co roku, Radach Duchowych.

Źródłem wiary Bahai są święte księgi. Jest to zbiór około stu pozycji zawierających spisane nauki
Bahaullaha (najważniejsza to "Kitab-i-Aqdas", z pers. كتاب اقدس, czyli "Najświętsza Księga"). Oprócz
tego praktykowane jest czytanie innych świętych ksiąg objawionych (Bhagawadgita, Biblia, Koran, itp.).



Główne prawdy wiary i normy życia wyznawców bahaizmu zawierają się w dwunastu zasadach, z których najważniejsze to:
Jedność rodzaju ludzkiego.
Niezależność w poszukiwaniu prawdy.
Zniesienie wszelkich przesądów.
Zgodność religii z wiedzą.
Równość płci.
Powszechny język pomocniczy.
Powszechne wychowanie.
Duchowe rozwiązanie problemów gospodarczych.
Religia powszechna zbudowana na wspólnej bazie wielkich religii.
Unia światowa rządzona przez przedstawicieli wszystkich narodów.

Bahaici używają kalendarza liturgicznego ustanowionego przez proroka Baba dla babizmu. Rachuba czasu rozpoczyna się
21 marca 1844, rok trwa 19 miesięcy po 19 dni oraz 4 dni przestępne. Tydzień w bahaiźmie zaczyna się w sobotę, a dzień
o zachodzie słońca. W kalendarzu bahaitów jest dziewięć świąt. Każdy bahaita zobowiązany jest do codziennej modlitwy,
oraz do zachowania postu przez 19 dni w roku.

Świątynia w Nowym Delhi

Organizacja
Bahaizm jest religią bez duchowieństwa i obrzędów kultowych.
Bahaici kultywują wspólnie jedynie ceremonie pogrzebowe.
Do świątyń bahaitów mogą uczęszczać osoby innych wyznań.
Wiara Bahai posiada swoje ośrodki w około 218 krajach. Ma około 8 milionów
wyznawców (według danych podawanych przez Encyklopedia Britannica).
W Polsce liczy około 300 wyznawców.


Prześladowania
Ze względu na to, że bahaizm był traktowany w krajach islamskich jako herezja od samego początku swojego istnienia należał
do religii represjonowanych przez władze krajów muzułmańskich. Szczególnie w Persji i Imperium Ottomańskim.
W XX wieku największe prześladowania bahaitów miały miejsce w Iranie, w którym bahaizm jest traktowany jako herezja w łonie
religii państwowej- imamizmie.
Siedziba Uniwersalnego Domu Sprawiedliwości w Hajfie (Izrael).
Po śmierci wnuka Baha'u'Ilaha Shoghii Effendi Rabaniego zwanego Strażnikiem Wiary
przywództwo nad ruchem bahaistycznym objęło ciało zbiorowe wybierane przez członków
wspólnoty (Zakon Rządzący) . Ciało to obecnie nazywa się Radą Bahaitów Uniwersalnego Domu Sprawiedliwości i administruje w imieniu wiernych ruchem religijnym od 1963 r.
Do Rady wybiera się dziewięć osób i kadencja trwa 5 lat.