 |
 |
|
Sonet Już północ - cień ponury pół świata okrywa, A jeszcze serce zmysłom spoczynku nie daje, Myśl za minionym szczęściem gonić nie przestaje, Westchnienie po westchnieniu z piersi się wyrywa. A choć znużóne ciało we śnie odpoczywa, To myśl znów ulatuje w snów i marzeń kraje, Goni za marą, której szczęściu niedostje, A dusza przez sen nawet drugiej duszy wzywa. Jest kwiat, co się otwiera pośród nocy cienia I spogląda na księżyc, i miłe tchnienie wonie, Aż póki nie obaczy jutrzenki promienia. Jest serce, co się kryje w zakrwawionym łonie, W nocy tylko oddycha, w nocy we łzach tonie, A w dzień pilnie ukrywa głębokie cierpienia
Sonety
Jeżeli kiedy w
tej mojej krainie... Miło po listku rwać niepełną stokroć I rozkochanych słów różaniec cedzić, Miło przy ludziach było raz powiedziéć, Że się kochamy, i mówić po stokroć. Miło zabłądzić pod lipowe cienie Z kwiatkami w ręku - i patrząc ukradkiem, Wzajemnie mówić obrywanym kwiatkiem: Kochasz!... i pani kochasz mnie szalenie... Gdy nas różowa poróżniała sprzeczka, A zgody ciągłe zabraniały świadki, Pamiętasz, luba, jak te białe kwiatki, Jeden mówił: nie - a drugi: troszeczka. Dzisiaj samotny - dzisiaj bez nadziei Błądząc po skałach... wszystkie moje smutki Zbiegły się razem do białej stokrotki, Co była siostrą stokrotek w alei. Rwałem ją... listki leciały w błękicie Aż na jezioro, ze skały, gdziem siedział, I wiesz, co listek ostatni powiedział? Luba, że jeszcze kochasz mnie nad życie
Anioł ognisty - mój anioł lewy...
Rozmowa z
piramidami
Rozłączenie |
Ojciec
zadżumionych - W El-Arish Trzy razy księżyc odmienił się złoty, Jak na tym piasku rozbiłem namioty. Maleńkie dziecko karmiła mi żona, Prócz tego dziecka, trzech synów, trzy córki, Cała rodzina, dzisiaj pogrzebiona, Przybyła ze mną. Dziewięć dromaderów Chodziło co dnia na piasku pagórki Karmić się chwastem madmorskich ajerów; A wieczór wszystkie tu się kładły wiankiem, Tu, gdzie się ogień już dawno nie pali. Córki po wodę chodziły ze dzbankiem, Synowie moi ogień rozkładali, Żona, z synaczkiem przy piersiach, warzyła. Wszystko to dzisiaj tam - gdzie ta mogiła Promienistemu słońcu się odśmiecha, Wszystko tam leży pod kopułą Szecha. A ja samotny wracam - o boleści! Trzy razy wieków przeżywszy czterdzieści, Odkąd do mego płóciennego dworu W tej kwarantannie wszedł anioł pomoru. O! niewiadoma ta boleść nikomu, Jaka się w moim sercu dziś zamyka! Wracam na Liban, do mojego domu W dziedzińcu moim pomarańcza dzika Zapyta: Starcze! gdzie są twoje dziatki? W dziedzińcu moim córek moich kwiatki Spytają: Starcze! gdzie są twoje córki? Naprzód błękitne na Libanie chmurki Pytać mię będą o synów, o żonę, O dzieci moje, wszystkie pogrzebione Tam, pod grobowcem tym okropnym Szecha I wszystkie będą mię pytały echa, I wszyscy ludzie, czy wracam ze zdrowiem, Pytać się będą. - Cóż ja im odpowiem?! Przybyłem. Namiot rozbiłem na piasku. Wielbłądy moje cicho się pokładły; Dziecko, jak mały aniołek w obrazku, Karmiło wróble, a ptaszęta jadły, Aż do rąk prawie przychodząc dziecinie. - Widzisz tę małą rzeczułkę w dolinie? Od niej wracała najmłodsza dziewczyna, Z dzbankiem na głowie, prościutka jak trzcina. Przyszła do ognia i wodą z potoku Śmiejąc się, lekko trysnęła na braci. - Najstarszy - a ogniem zapalonym w oku Wstał, dzbanek wody chwycił w dżące dłonie I rzekł: Sam Bóg ci za wodę zapłaci, Bo chcę pić jak pies, bo ogień mam w łonie. To mówiąc, wodę wypiwszy ze dzbana, Powalił się tu jak palma złamana. Przybiegłem - nie czas już było ratować. - Siostry go chciały martwego całować; Krzyknąłem wściekły: Niech się nikt nie waży! Porwałem trupa i rzuciłem straży, Aby go wzięła na żelazne zgrzebła I tam, gdzie grzebią zarażonych, grzebła. A od tej nocy tak pełnej boleści Naznaczono mi nowych dni czterdzieści. Tej samej nocy Hafne i Amina Umarły leżąc na łożu przy sobie. A patrz! - tak cicho umierały obie! Że choć po śmierci najstarszego syna Oczy się moje do snu nie zawarły, A nie słyszałem, jak obie umierły. I nawet matka własna nie słyszała, Choć wiem, że także tej nocy nie spała. Rankiem obiedwie sine jak żelazo, Dwie moje córki zabite zarazą, Wywlec kazałem strażnikom z namiotu; I porzuciły nas! - i bez powrotu!... A jak dorosłym przystoi dziewicom, Włosami ziemię zamiotły rodzicom. Widzisz te słońce w niebie lazurowym? Zawsze tam wschodzi za lasem palmowym, Zawsze zachodzi za tą piasku górą; Zawsze te niebo nie splamione chmurą: A mnie się zdało wtenczas, nie wiem czemu, Że słońce słońcu nie równe złotemu; I juz nie takie, jakie było wczora, Ale podobne do słońca upiora. A niebo, które patrzało na zgubę Mego rodzeństwa, moich trojga dzieci: Tak mi się mgliste zdawało i grube Ziemi wyziewem i słońca purpurą, Że nie wiedziałem, czy pacierz doleci Do Pana Boga, co się zakrył chmurą. I tak dni dziesięć przeszło, choć nie skoro. Reszta mych dzieci żyła - wszystko czworo Małżonka moje serce miała lżejsze, I nawet moje dzieciątko najmniejsze Żyło i kwiatkiem nie chciało usychać Ja sam nareszcie zacząłem oddychać; Bo nie wierzyłem, żeby wziąwszy troje Bóg mi chciał zabrać wszystkie dzieci moje. O! była to piekelna godzina! Gdy patrząc na twarz najmłodszego syna Śmierć zobaczyłem! - Ach, ja go tak strzegłem! - Pierwszy na twarzy znak wystąpił drobny; Nikt by nie dostrzegł ja, ojciec, spostrzegłem. On do tamtego stawał się podobny; Stawał się jak mój trup pierworodzony Z jasnego blady, z bladego czerwony. Patrzę! - Na twarzy plam żelaznych krocie - Więc zawołałem głośno: Śmierć w namiocie! I pochwyciwszy go z takimi trądy Wyniosłem na step, pomiędzy wielbłądy, Aby go tam śmierć zgryzła do ostatka; I żeby na to nie patrzała - matka. Przy konającym czuwaliśmy bliscy Ja z wielbłądami - na kolanach wszyscy. Łamałem ręce i wołałem głośno: Oby nie umarł! lub się był nie narodził! - A tam nad palmy, z twarzą nielitośną, Gdy konał mój syn, blady miesiąc wschodził I patrzał: - tego z pamięci nie zatrzeć! I nie wiem, jak ten sam miesiąc mógł patrzeć? Gdy skonał w moim ojcowskim uścisku, Chciałem go spalić na popiół w ognisku; Lecz ledwie ogień zaczął biec po szacie, Wyrwałem trupa i rzuciłem straży - Poniosło mi go czarnych dwócg grabarzy, I lepiej mu tam przy siostrach i bracie. Od tego zgonu i od tej boleści Naznaczono mi nowych dni czterdzieści. Pod kręgiem słońca jako krew czerwonym I pod namiotem tym zapowietrzonym Żyliśmy, słowa nie mówiąc do siebie, I śmierć przed samą śmiercią udawali Myśląc, że Boga oszukamy w niebie, Że się ten bałwan zarazy przewali. - Powrócił! - Anioł powrócił morderca! Ale mnie znalazł bez łez i bez serca, Już omdlałego na boleści świeże, Już mówiącego: Niech Bóg wszystko bierze! Miałem na syna trzeciego cierpienia Powieki bez łez i serce z kamienia. Boleść już była jako chleb powszedni. I pod oczyma mi konał mój średni, Najmniej kochany w mym rodzinnym gronie I najmniej z dzieci płakany po zgonie. Toteż Bóg jemu wynagrodził za to, Bez żadnych bolów, bez żadnych omamień. Skonał i skościał, i stał się jak kamień. A tak okropnie po śmierci wyglądał, Jakby już próżnych już naszych łez nie żądał, Ale chciał tylko lice swoje wyrazić W serca nieczułe, oczy nam przerazić I wiecznie zostać w rodziców pamięci Z twarzą, co woła: Jesteście przeklęci! Skonał. Myślałem wtenczas - o rozpaczy! Że jeśli reszcie Pan Bóg nie przebaczy, Jeśli anioła śmierci przyszle po nie: Dziecko mi weźmie - żonę - a po żonie Mnie nieszczęsnego zawołą przed Stwórcę... Córka! Ja myśleć nie śmiałem o córce! I trwoga o nią nie gryzła mię żadna. Ach, ona była młoda! taka ładna! taka wesoła, kiedy moją głowę Do lilijowych brała chłodzić rączek, Kiedy zrobiwszy z jedwabiu osnowę, Około cedru biegała po trawie, Jak pracowity snując się pajączek. Patrz! i ten pas mój błyszczący jaskrawie Ona robiła - i te smutne oczy Ona rąbkami złocistych warkoczy Tak przesłaniała, że patrzałem na nią Jako na róże przeze łzy i słońce. Ach, ona była domu mego panią! Ona jak jaśni anieli obrońce Najmniejsze dziecko w kołyseczce strzegła. I gdzie płacz jaki słyszała, tam biegła; I wszystkie nasze opłakała ciosy, I wszystkie nasze łzy - wzięła na włosy. Dziesięć dni przeszło i nocy tak długich, Że śmierć już mogła na gwiazdy odlecić. Dziesięć dni przeszło, dziesięć nocy drugich Przeszło - nadzieja zaczynała świecić... Po dzieciach ustał wielki płacz niewieści I naliczyliśmy ranków trzydzieści. Nareszcie zbywszy pamięci i mocy, Położyłem się i zasnąłem w nocy. I we śnie, w lekkie owinięte chmury, Ujrzałem moje dwie umarłe córy. Przyszły za ręce trzymając się obie; I pozdrowiwszy mię pokojem w grobie, Poszły, oczyma cichymi błyszczące, Nawiedzać inne, po namiocie śpiące. Szły cicho, z wolna, schylały się nisko Nad matki łożem, nad dziecka kołyską; potem na moją najmłódszą dziewczynę Obiedwie - ręce położyły sine! Budzę się z krzykiem i umarłą dziatwę Klnąc wołam dziko: Harfe! moja Harfe! Przyszła jak ptaszek cicho po kobiercu, Rzuciła mi się rączkami na szyję; I przekonałem się, że Harfe żyje, Słysząc jej serce bijące na sercu. Ale nazajutrz grom przyszedł uderzyć - Córka!!! - Lecz na co z boleścią się szerzyć? I te mi dziecko sroga śmierć wydarła! I ta mi córka na rękach umarła! A była jedna najstraszniejsza chwila - Kiedy ją bole targały zabójcze, Wołała: Ratuj mię! ratuj, mój ojcze! I miała wtenczas czerwone usteczka Jak młoda róża, kiedy się rozchyla. - I tak umarła ta moja dzieweczka, Że mi się serce rozdarło na ćwierci - A piękna była jak anioł - po śmierci! Przyszli nade mną płakać nieborakiem Strażnicy; przyszli mi wydrzeć to ciało. I nieostrożni zaczepili hakiem - Hak padł na pierś jej twardą, krągłą, białą... I tu - bogdajby jak ja nie umarli! - Tu ją pod mymi oczyma rozdarli. - Ty im to, Boże niebieski, spamiętasz! Wziąłem ją - i sam zaniosłem na cmentarz. Z założonymi na piersiach rękoma Siedziała trzy dni matka nieruchoma W kącie namiotu, żółta, jakby z drewna. Dziecina stała się blada i rzewna; Bo mleko matki zaczęło wysychać, I co dnia było płacz w kołysce słychać. A ta pustynia nie masz dzieci w grobie! - Ona inaczej wydaje się tobie, Może złocista, jasna i weselna? Lecz dla mnie jest to równina piekielna! Przez tę równinę, przez te piasku kupy Ciągnięto śniade moich dzieci trupy. A tam na wzgórzu, kędy morze bije, Dla ciebie szumi morze - dla mnie wyje; A kiedy z wichrem na brzegi nie skacze, Dla ciebie szemrze tylko - dla mnie płacze. Co dnia, gdy przyszła wieczorna godzina, Śpiewającegom słyszał muezina: Jakby się nad mym ulitował losem, Zaczął smutniejszym obwoływać głosem, Krzycząc ze swego piaskowego stoga Nieszczęśliwemu ojcu - wielkość Boga. O! bądźże mi Ty pochwalony, Alla! Szumem pożaru, co miasta zapala, Trzęsieniem ziemi, co grody wywraca, Zarazą, która dzieci mi wytraca I bierze syny z łona rodzicielki. O Allach! Akbar Allach! jesteś wielki! Wszystko, co miało tylko twarz człowieka, Zaczęło stronić ode mnie z daleka. Namiotu mego - córki go uprzędły - Płótna na rosie poczerniały, zwiędły I podarły się, i lekko napięte, Były jak próchna z ludzkich trumien zdjęte. Zarazę było znać na tym namiocie - I wiesz, że nawet tych wróbelków krocie, Co zlatywały się tutaj o brzasku Jeść okruszyny i kąpać się w piasku; Odkąd mi dzieci zaczęło ubywać, Po żer przestały się wszystkie zlaywać. Czy odstraszyło je podarte płótno Namiotu mego? czy twarz moja biedna? - Nie przyleciała z ptaszyn ani jedna I spostrzegłem to - i było mi smutno. Po córce w pięc dni - o Boże mój! Boże! Z wieczora huczeć już zaczęło morze I słońca się krąg pochował ponury, I niebo czrne zaciągnęły chmury. Noc przyszła, dotąd w pamięci ohydna, Ciemna, od gromów czerwoności widna. Jeszcze dziś czuję i widzę, i slyszę, Słyszę, jak namiot gęste sieką deszcze, Jak się rozciąga, jak głucho szeleszcze, Jak się nade mną w ciemności kołysze I od piorunów się cały czerwieni, Podobny grobom szatańskim z płomieni. Zdawało mi się za burzy łoskotem, Żem słyszał martwe dzieci, za namiotem, Wszystkie jęczące przeraźliwie, głucho. Więc natężałem wzrok, serce i ucho; I z przerażeniem rozmyślałem w sobie, Jak moim dzieciom takiej nocy w grobie? I nagle! - Czemuż ta smierć tak zdradziecko! Tak cicho weszła pod namiotu żagle?! - Grom spadał hucząc po gromie - i nagle W kołysce z cicha zapłakało dziecko - A płacz ten musiał być strasznym wyrazem... Bo zaraz - matka - ja - oboje razem - rzuciliśmy się, gdzie robaczek lichy... A choć dziecięcia jęk był bardzo cichy, To tak wydawał się obójgu głośny I tak rozdarty, i taki żałośny, I tak z głębokich wnętrzności wyjęty! I tak rozumny! i taki przeklęty!!! Żeśmy oboje biegli gromem tknięci, I bez nadziei już! i bez pamięci! I nie zawiodło przeczucie żałoby! Umarło - z takiej jak tamte choroby. I poszło leżeć między trupy ratnie, Moje najmilsze!... i moje ostatnie!!! Śmierć mi go czarna wzięła nielitośnie. I już nie wróci! ani mi urośnie! Ani go kiedy mój dom już zobaczył! - I już nie wróci ngdy! - o rozpaczy!!! Noc przyszła druga, błyszcząca gwiazdami. Byliśmy z matką w namiocie - przed nami Leżało dziecko na stole, nieżywe, Nieruchomością śmierci przeraźliwe. Uczułem wtenczas, patrząc na tę postać, Że gdyby mogło choć tak z nami zostać Przez wszystkie lata - choć tak, nie inaczej - Ubyłoby mi z serca pół rozpaczy. A te już - ani zarazy strażnicy, Ani ja niosłem do Szecha kaplicy, Gdzie się nam trupia otwierała brama, Ale je matka tam zaniosła sama. W namiocie pustym ja zostałem z żoną. Ale czy pojmiesz? - zamiast nas połączyć, Boleść obójgu nam rozdarłszy łono, Zaczęła jakieś jady z serca sączyć, I teraz je chyba sam Bóg oczyści. Smutek podobny był do nienawiści I stanął czarny, wielki, między nami. Więc rozłączeni byliśmy i sami. I nie mówiliśmy do siebie słowa - Bo powiedz, jakaż być mogła rozmowa W pustym namiocie między mną i żoną? Pomiędzy ojcem i matką tych dzieci?... Słońce wschodziło w upały czerwono, Co dnia tonęło tam, gdzie teraz świeci Jak jaka skrawa pożaru pochodnia. - Więc tak bezdzietnym było - i tak co dnia - Cisza ogromna namiot nasz zaległa. Chyba mysz jaka w księżycu przebiegła; Zgoła innego jęku ni szelestu... Doczekaliśmy więc tak dni czterdziestu. I kwarantanny przybyli lekarze, Głęboko patrząc w nasze smutne twarze. Widziałem, jak się każdy z nich zadziwiał; Bo nachyliłem się był i posiwiał. A żona moja od niespań i troski Była jak bursztyn albo żółte woski; Na głowie miała z włosów siwych wieniec, Jakiś okropny ceglany rumieniec, A oczy pełne takiej błyskawicy, Jak ci, co wyjdą na słońce z ciemnicy. Lekarz nam kazał w sustawy uderzyć, Tam gdzie zaraza pierwsze rzuca strupy - Zdrów byłem. - Ludzie! czy będziecie wierzyć? Ja, co me wszystkie całowałem trupy Z tej kwarantanny wychodziłem zdrowy; Żona, co nawet nie tknęła połowy, Nad piersiami się uderzywszy zbladła I zachwiała się z jękiem - i upadła. A ja na ręce wziąłem trup niewieści, Zaniosłem w namiot i rzuciwszy brzemię Upadłem przy niej jak martwy na ziemię. I obudziłem się - na dni czterdzieści... Przed samą śmiercią wyznała mi matka, Że chciała z grobu swojego dzieciątka Jakiej pamiątki, kamienia lub kwiatka, Włoska w złocistych na głowie obrączkach; I tak po dzieckum umarłym pamiątka - Patrzaj! - obrazek ten, co trzymał w rączkach, Te włoski złote i tak dzisiaj święte, W mogiłce z główki maleńkiemu zdjęte Bo biedna matka miała tyle mocy; Że odkopała dziecko o północy; Znalazła jeszcze nie zepsutym wcale, Pocałowała w usteczek korale I znów włożyła do trupich obsłónek - Te upominki i ten pocałunek, Zazdośnej ziemi Szecha ukradzione, Zabiły matkę i wzięły mi żonę. I znów się łono piaskowe otwarło, Gdzie pochowałem matkę martwych zmarłą. Potem wróciłem do płóciennej nory Schować się w cieniu jak nocne potwory. Ani ja słońca na niebieskim sklepie, Ani mnie ludzie widzieli na stepie. Stałem się jako zdzieciniali - starzy - W pamięci mojej - żadnej żywej twarzy, Tylko te okropne lica, Które mi wzięła zarazy martwica. I w dzień błękitny, i w noc każdą ciemną Oni tu byli w tym namiocie ze mną; Gadałem z nimi, zmyślałem rozmowy, W których rozmawiał ze mną tłum grobowy; I często dziwnym natrafiłem losem Na głos, co moich był dzieciątek głosem. Z obłąkanego budziły mię śnicia Po nocy hyjen przeraźliwe wycia Tam nad trumnami... i słuchałem blady, Jak nad trupami płaczą trupojady. Stałem się wreszcie jak wąż, gdy ochłodnie. I przechodziły mi dnie i tygodnie Bez żadnych bolów, pamiątek, omamień. Stałem się twardy i zimny jak kamień. I raz - ach, boska nade mną opieka! Patrzę, ktoś w namiot mój cicho zagląda - I ach! - Nie była to już twarz człowieka, Lecz głowa mego starego wielbłąda. Spojrzał - i spojrzał z twarzą tak litosną, Że rozpłakałem się jak dziecko głośno. I tak przeżyłem smutnych dni czterdzieście; Przyszli mię ludzie uwolnić nareszcie. O gorzka wolność i chwila odlotu! Jam już do ciemnego przywykł namiotu; Z uczuciem smutku, boleści i zgrozy Będę wyrywał koły i powrozy, Które... (o Boże wiekuisty, świeć mi!...) Do tego piasku zatykałem z dziećmi. Ach, pomóż ty mi je zerwać - sam jestem! A może tobie posępnym szelestem Te płótna więcej boleści powiedzą? One widziały wszystko! wszystko wiedzą! Czyż nie są teraz jak męki obrazy? Patrz na nie, dotknij! nie bój się zarazy, Nie bój się śmierci, co dotknięciem sinem... Wszak ty nie jesteś, synu, moim synem. Lecz nie - uciekaj! Ja wiem, że te płótna Straszne się muszą obcym ludziom zdawać. Śmierć od zarazy? Ach! to smierć okrutna! Zaczynasz własnych braci nie poznawać, Potem cię ogień pali, piersi gorą... Ach! ja tak moich widziałem ośmioro! I co dnia patrząc na tak konające, Wysiedziałem tu całe trzy miesiące. Dziś - oto dziewięć wielbłądów podróżnych, A na nich - patrzaj, osiem juków próżnych, I nie zostało mi nic - oprócz Boga; I tam mój cmentarz - a tamtędy droga. Daje wam tę ostatnią... Daje wam tę ostatnią koronę pamiątek I łez, i dawnych moich nadziei koronę... Dawniej myślałem rzeczy uczynić szalone, Wami - założyć nowych narodów początek, Lecz mi teraz wystarczy mały ziemi kątek, Gdzie w deskowej się zawrę muszli i utonę
|
