Św. Symplicjusz, papież – jego pontyfikat przypadał w czasie od 3 marca 468 do 10 marca 483 r. Urodził się w Tivoli, Włochy, jako syn obywatela Kastinusa. Większość danych o nim pochodzi z Liber Pontificalis.
Symplicjusz bronił postanowień Soboru Chalcedońskiego przeciwko monofizytyzmowi, starał się pomóc ludziom w Italii w czasie najazdów barbarzyńców, był świadkiem rezygnacji z tronu ostatniego Zachodniego Cesarza Rzymskiego Romulusa Augustusa i przyjęcia tytułu króla Italii w 476 przez Odoakera.
Następcy cesarscy podążali tą samą drogą, starając się, jak tylko mogli, neutralizować władzę papieża. Z nadania cesarskiego ukazał się w 482 r. edykt religijny sporządzony przez patriarchat Konstantynopola, całkowicie zarzucający postanowienia zawarte w Chalcedonie. Dla papieża było to nie do przyjęcia, więc wespół z całym Kościołem katolickim przeciwstawił się postanowieniom cesarskim. Edykt odrzucili także monofizyci, jednakże z zupełnie innych przyczyn niż papież.
Zatarg Symplicjusza z cesarstwem trwał aż do śmierci papieża (3 marca 483) i pogłębił się jeszcze bardziej w momencie, gdy cesarz przeciągnął na swą stronę niemal cały Kościół wschodni.
Jego święto przypada na 10 marca