Babka mieszkała daleko, za lasem, w małym domku za młynem. Nieraz w okienku małego domku widać było wyglądającą babkę. Wypatrywała niecierpliwie, czy idzie do niej jej śliczna wnuczka.

                                      Słoneczko praży latem,
                                      jesienią - deszcz mży z chmurek,
                                      zawsze się przyda zatem
                                      czerwony ten kapturek.

                                      Babka - chce wnuczkę stroić.
                                      Taką ma już naturę,
                                      a więc z zapałem kroi
                                      czerwony ten kapturek.

Czerwony kapturek tak się babce udał, tak dziewuszce było w nim ładnie, że wkładała go co
dzień i odtąd wszyscy w okolicy nazywali ją Czerwonym Kapturkiem.
Przyszło lato, a z nim przelotne burze. W czasie ulewy babka przemokła i nogi tak ją rozbolały,
że nazajutrz nie mogła wstać z łóżka.
Matka Czerwonego Kapturka upiekła słodki placuszek, włożyła go do koszyczka, dokładając
jeszcze garnuszek masła i butelczynę wina.
Po czym przywołała Czerwonego Kapturka i powiedziała:
Babcia zachorowała na reumatyzm, Czerwony Kapturku, Ja nie mogę dziś jej odwiedzić,
bo mam pilną gospodarską robotę. Włożyłam więc do koszyczka placuszek, masło i butelczynę wina.
Weź to i zanieś babci.
Dobrze, mamo powiedział posłusznie Czerwony Kapturek. �
Zaniosę babci placuszek, masło i butelczynę wina.
A nie zatrzymuj się nigdzie po drodze pogroziła palcem matka, bo j powiadali mi sąsiedzi,
że widzieli w lesie wilka. Idź więc prosto do drzwi babci i zastukaj kołatką:�Tok - tok.
- Tok � tok � powtórzył Czerwony Kapturek. Dobrze, mamo. Będę o wszystkim pamiętać.
Bodaj tak ! Ledwo dziewuszka doszła do skraju lasu, a już zboczyła na ustronną œścieżkę.
Ustronne ścieżki są, niestety, bardzo kuszące.
Była to piękna ścieżka; po obu stronach rosły pachnące dzikie kwiaty, pszczoły brzęczały i uwijały się nad nimi, motyle trzepotały skrzydełkami, sikory siadały na wysokich badylach, przechylały główki i wołały: � Pink - pink - teteter !
Wszystko to aż prosiło, żeby przystanąć tu chwileczkę, przypatrzeć się ptakom, zerwać trochę kwiatów i upleść sobie wianuszek.
Oczywiście można sobie na to pozwolić, ale nie wtedy, gdy niesie się placuszek, masło i butelczynę wina dla chorej babci, która czeka niecierpliwie. No i o ile się nie obiecywało, że nie będzie się zatrzymywać po drodze.
Ale Czerwony Kapturek tak się rozbawił na ustronnej ścieżce, że zapomniał o czekającej babce i o przestrogach matki i nucił sobie na głos:
Niebo — pogodne. Na nim obłoczków pomykanie, po prostu: figle chmurek. Miło, jak na majówce, w słońcu lśni mi na główce czerwony mój kapturek.
Błoga, figlarna chwilka dla ptaszka, dla motylka, a i dla kogoś jeszcze: dla tej dziewczynki, której czerwony lśni kapturek na dzikiej leśnej ścieżce.
Czerwony Kapturek śpiewał cieniutkim głosem. Nagle posłyszał, że ktoś mu wtóruje chrapliwym basem.
— Kto to? — zapytał Czerwony Kapturek.
— Ja — odpowiedział Wilk ukazując się z gąszczy.
— Pan ma bardzo gruby głos — powiedział Czerwony Kapturek, który nigdy nie widział Wilka, więc    oczywiście go nie poznał. Chcąc jednak zachować się grzecznie, dodał:
— Głos gruby, ale bardzo ładny.
— Mówiono mi o tym. Wyciągam nieraz bardzo długie nuty — mówił Wilk, strojąc skromne miny.
— Chcę stworzyć zespół młodzieżowy, bo bym go pięknie poprowadził.
I zawył: — Uuuuu!
— Bardzo głośno pan śpiewa — powiedział Czerwony Kapturek.
—Ja tak nie potrafię.
— Mógłbym panienkę nauczyć — powiedział Wilk oblizując się.
— Niestety, nie mam teraz czasu — powiedział Czerwony Kapturek. — Spieszę się do babci, która choruje na reumatyzm. Niosę jej placuszek, masło i butelczynę wina.
— Ho, ho ! — wykrzyknął Wilk i znowu się oblizał.
Nie jadł od paru dni i bardzo był głodny. Ale oblizywał się nie na widok wyładowanego koszyczka, tylko na widok Czerwonego Kapturka.
— Co za smaczny kąsek — mruczał pod nosem. — Co za smaczny kąsek... Czerwony Kapturek dosłyszał, co Wilk mruczy, lecz wytłumaczył to sobie inaczej.
— Niestety, nie mogę pana niczym poczęstować — powiedziała dziewczynka. — Niosę to dla chorej babci.
— Ach, gdzież ja bym śmiał objadać babcię! — wykrzyknął Wilk, łypiąc okiem na Czerwonego Kapturka. — Uwielbiam wszystkie babcie, śliczna panienko... przepraszam, jak się panienka nazywa?
— Czerwony Kapturek — beztrosko odpowiedział Czerwony Kapturek.
— A gdzie mieszka panienki babcia? — dopytywał się Wilk dalej. Nieopatrzny Czerwony Kapturek odpowiedział bez zastanowienia:
— We wsi za lasem, za młynem, w ostatnim domku. U drzwi jest tam kołatka, która stuka: Tok—tok.
— Tok — tok — powtórzył Wilk. — Na pewno poznałbym teraz te drzwi.
No, to do widzenia, Czerwony Kapturku ! Dziękuję za tak ciekawą rozmowę !
— i Wilk dał susa w bok, po czym popędził na przełaj przez gęstwinę do wsi za lasem.
Czerwony Kapturek był nieco zdziwiony tak nagłym końcem ciekawej rozmowy, ale pomyślał sobie,
że uprzejmemu panu musiało być bardzo do czegoś spieszno.
A spojrzawszy na słońce uprzytomnił sobie, że stoi ono już wysoko nad lasem, że już najwyższa pora na śniadanie babci. Pochwycił więc koszyczek z placuszkiem, masłem i butelczyną i żwawo ruszył ku wiodącej do wsi leśnej drodze.Uszedł zaledwie parę kroków, gdy zobaczył przed sobą kłąb kurzawy, a za kłębem kurzawy konia i jeźdźca.
— Ach! To na pewno Kapitan Ruszt wraca z artyleryjskich ćwiczeń ! — wykrzyknął Czerwony Kapturek, odstawił koszyczek pod drzewo i wybiegł na drogę, aby choć parę słów zamienić z Kapitanem.
Nic to zdrożnego zamienić parę słów z Kapitanem, który wraca z artyleryjskich ćwiczeń.
Ale gdy babcia czeka — trzeba zapomnieć o wszystkich kapitanach, choćby chodziło o tak sympatycznego jak Kapitan Ruszt. Pan Kapitan Ruszt wzruszał się wszystkim, na co spojrzał, ale że miał krótki wzrok, aby na coś spojrzeć musiał używać lornety. Więc gdy coś czerwonego zamajaczyło mu na drodze, podniósł lornetę do oka, wykrzyknął tkliwie: Czerwony Kapturek !
— i pogalopował w jego stronę.
— Dzień dobry, panie Kapitanie ! — wołał Czerwony Kapturek wymachując rączką.
— Dzień dobry! Co słychać, Czerwony Kapturku ? — wołał Kapitan Ruszt, wstrzymując ognistego konia.
I oczywiście Czerwony Kapturek zaczął zaraz opowiastkę o tym, co słychać w okolicy. Nie wspomniał jednak ani słówkiem o chorej babci, koszyczku, placuszku, maśle i butelce wina i ani słówkiem nie napomknął o spotkaniu z Wilkiem. Pogawędka ciągnęła się już dość długo, gdy Kapitan z przyzwyczajenia uniósł do oka lornetę.
— Co to stoi tam pod drzewem ? Czyj to koszyczek ?
— Mój — szepnął Czerwony Kapturek i dodał nieco zawstydzony: — Niosę w nim śniadanie dla mojej chorej babci.
— Ach, babcia zachorowała ! — wykrzyknął tkliwie Kapitan. — Co się stało babci?
— Reumatyzm — powiedział Czerwony Kapturek. — Babcia leży w łóżku. Właśnie niosę jej placuszek, masło i butelczynę wina na śniadanie.
— Na śniadanie? — zdziwił się Kapitan Ruszt i rozejrzał się przez lornetkę po niebie.
—Niedługo już będzie pora na kolację, Czerwony Kapturku !  Śpiesz się, bo się bardzo spóźniłaś! Pozdrów ode mnie babcię i bywaj zdrowa !
Zawstydzony Czerwony Kapturek podjął koszyczek i pożegnawszy Kapitana ruszył przed siebie.
Kapitan zaś pogalopował w stronę miasteczka, a galopując rozglądał się wokoło przez lornetę i podśpiewywał:

Tak podśpiewując galopował Kapitan Ruszt do swego garnizonu, a tymczasem Czerwony Kapturek wędrował po leśnej drodze.
Ale hultaj Wilk był już daleko za lasem i kuląc się w przyrowkach podsunął się pod domek babci.
— Uuu! — powiedział Wilk. — Oto domek babci ! Oto drzwi ! Zamknięte na rygielek i zatyczkę z koziej nóżki !
Oto kołatka. Trzeba zastukać. — I zastukał: — Tok — tok,
— Kto tam? — zapytała babcia. *
— To ja, twoja wnuczka, babciu ! Czerwony Kapturek
— powiedział Wilk starając się zmienić swój gruby głos na dźwięczny i cieniutki.
— Przynoszę ci placuszek, masło i butelczynę wina. I znowu zastukał: — Tok — tok.
Biedna babcia tak się wzruszyła tymi słowami i przymilnym: „Tok — tok", że odezwała się do wiersza;
— Tok — tok — chwilka to błoga, gdy stukasz do mych drzwi.
Tok — tok — tok ■— wnuczko droga, tok — tok —- dzień dobry ci !