DZIEWCZYNA

Władysławowi Jaroszewiczowi,
Jego entuzjastycznym zapałom
dla dzieł twórczych i szczerym
wyczuciom czarów poetyckich

 Dwunastu braci, wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
 A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.

 I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o Dziewczynie,
 I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...

 Mówili o niej: "Łka, więc jest!" - I nic innego nie mówili,
 I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...

 Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!
 I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?

 "O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!"
Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.

 Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
 Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!

 Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną...
 I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!

 Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!
 I tylko inny płynie czas - i tylko młot inaczej dzwoni...

 I dzwoni w przód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!
 I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?

 "O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" 
-Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze.

 Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!
 I tak pomarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...

 I nigdy dość, i nigdy tak, jak pragnie tego ów, co kona!...
 I znikła treść - i zginął ślad - i powieść o nich już skończona!

 Lecz dzielne młoty - Boże mój - mdłej nie poddały się żałobie!
 I same przez się biły w mur, huczały spiżem same w sobie!

 Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!
 I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?

 "O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!"  
-Tak, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.

 I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!
 Lecz poza murem - nic i nic! Ni żywej duszy, ni Dziewczyny!

 Niczyich oczu ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
 Bo to był głos i tylko - głos, i nic nie było oprócz głosu!

 Nic - tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!
 Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?

 Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,
 Potężne młoty legły w rząd, na znak spełnionych godnie trudów.

 I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie!
 A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
 

TRZY RÓŻE

 W sąsiedniej studni rdzawi się szczęk wiadra.
 W ogrodzie cisza. Na kwiatach śpią skwary,
 Spoza zieleni szarzeje płot stary.
 Skrzy się ku słońcu sęk w płocie i zadra,
 O wodę z pluskiem uderzył spód wiadra.

 Spójrzmy przez liście na obłoki w niebie
 I na promieni po gałęziach załom,
 Zbliżmy swe dusze i pozwólmy ciałom
 Być tym, czym wzajem pragną być dla siebie!
 Spójrzmy przez liście na obłoki w niebie.

 Woń róż, śpiew ptaków i dwie dusze znojne,
 I dwa te ciała, ukryte w zieleni,
 I ten ład słońca wśród bezładu cieni,
 I najście ciszy nagłe, niespokojne,
 Woń róż, śpiew ptaków i dwie dusze znojne.

 A jeśli jeszcze, prócz duszy i ciała,
 Jest w tym ogrodzie jakaś róża trzecia,
 Której purpura przetrwa snów stulecia,
 To wszakże ona też nam w piersi pała -
 Ta róża trzecia, prócz duszy i ciała!

W   CZAS        ZMARTWYCHWSTANIA

W czas zmartwychwstania Boża moc
Trafi na opór nagłych zdarzeń.
Nie wszystko stanie się w tę noc
Według niebieskich wyobrażeń.

Są takie gardła, których zew
Umilkł w mogile - bezpowrotnie.
Jest taka krew - przelana krew,
Której nie przelał nikt - dwukrotnie.

Jest takie próchno, co już dość
Zaznało grozy w swym konaniu!
Jest taka dumna w ziemi kość,
Co się sprzeciwi - zmartwychwstaniu!

I cóż, że surma w niebie gra,
By nowym bytem świat odurzyć?
Nie każdy śmiech się zbudzić da!
Nie każda łza się da powtórzyć!

Boże, pełen w niebie chwały,
A na krzyżu - pomarniały -
Gdzieś się skrywał i gdzieś bywał,
Żem Cię nigdy nie widywał ?

Wiem, ż w moich klęsk czeluści
Moc mnie Twoja nie opuści!
Czyli razem trwamy dzielnie,
Czy też każdy z nas oddzielnie.

Mów, co czynisz w tej godzinie,
Kiedy dusza moja ginie.
Czy łzę ronisz potajemną,
Czy też giniesz razem ze mną?

    Lęki
Mrok na schodach. Pustka w domu

Nie pomoże nikt nikomu.

Ślady twoje śnieg zaprószył,

Żal się w śniegu zawieruszył.

Trzeba teraz w śnieg uwierzyć

I tym śniegiem się ośnieżyć -

I ocienić się tym cieniem

I pomilczeć tym milczeniem.

PRELUDIUM
Nie kocham jeszcze, a już mi jest drogi,
Nie kocham jeszcze, a już drżę i płonę
I duszę pełną o niego mam trwogi
I myśli moje już tam, w jego progi
Lecą stęsknione...
I ponad dachem jego się trzepocą
Miesięczną nocą...

Nie kocham jeszcze, a ranki już moje
O snach mych dziwnie wstają zadumane,
Już chodzą za mną jakieś niepokoje,
Już czegoś pragnę i czegoś się boję
W noce niespane...
I już na ustach noszę ślad płomienia
Jego imienia.

Nie k ocham jeszcze, a już mi się zdaje,
Że nam gdzieś lecieć, rozpłynąć się trzeba,
W jakieś czarowne dziedziny i kraje...
Już mi się marzą słowicze wyraje
Do tego nieba,
Które gdzieś czeka, aż nas ukołysze
W błękitną ciszę.
Maria Konopnicka

Wieczny finał
Obiecywałam niebo,
ale to nieprawda,
bo ja cię w piekło powiodę
w czerwień - ból

nie będziemy obchodzić rajskich ogrodów
ani zaglądać przez szpary
jak kwitnie georginia i hiacynt
my - położymy się na ziemi
przed brama czarciego pałacu

zaszeleścimy anielsko
skrzydłami o pociemniałych zgłoskach
zaśpiewamy piosenkę
o ludzkiej prostej miłości

w promyku latarni
świecącej stamtąd
pocałujemy się w usta
szepniemy sobie - dobranoc
zaśniemy

jestem z upływającej wody
z liści które drżą
trącane dźwiękiem wiatru
przelatującego pośpiesznie

jestem z wieczoru
który nie chce usnąć
patrzy uparcie
głodnymi oczyma gwiazd

noc - poprzez niebieskie żyły
w każdym włóknie ciała
w końcach palców
pulsuje namiętnym niespełnionym

jestem schrypłym głosem
milczącym głucho
nade mną dni
o wielkich pustych skrzydłach mijają...

Pytanie w pustkę


co powiesz nam
porzuconym żonom
żółta Nefretete
w łóżku faraonów
gięłaś się posłuszna
władczym uściskom
a gdy odchodził
krokiem głuchym
kładłaś drobne pięści w usta
gryzłaś
złota

co powiesz nam
bezdomnym
odartym z wszystkich pragnień
ty - z pałacu
ty - z tronu
nad smutną kolebką
martwego dziecka
zadumana pochmurnie
co powiesz nam
wiecznie mijającym
wieczna ?

Nina Rydzewska
Miłość skończona
Obraz
To ta, co go krwią swoją gorącą na wszystkie noce urzekła.
Co go parzyła i piekła uścisków swoich upałem.
Bez niej noce były białe i chłodne.
Z nią — czerwone jak piekło, rozgrzane,
jak ziemia słońcem, jej kremowym ciałem.

Leży w niebieskiej pościeli, jak żyjąca umarła.
Nie ciska się, nie wyje z rozkoszy i radości.
Kremowe, ciepłe plecy na skrzyżowaniu rąk wsparła.
Mężczyźnie serce zalały gorące przypływy miłości.
Mężczyzna ma profil niebieski, kanciasty i martwy,
jak kant rzeźbionego łóżka, w który wparł się czołem.

Za oknem jest noc zamazana, blada i wytarta
i sterczy drzewo kanciaste, malowane smołą.
Mężczyzna myśli powoli, w takt wolnego walca,
zaczepia oczami noc w oknie i kota na dachu.
I liczy ostrożnie, cierpliwie, ciężkie minuty na palcach .
Tak bardzo wolno wędruje słońce ze wschodu na zachód...

Kuśtykają minuty rozwlekłe za czyimś pogrzebem.
Coś — zabite — umarło. I coś się na zawsze skończyło.
Pocałunki nie brzęczą, jak muchy, pod wypukłym niebem,
bo wargi ostygłe i suche całować nie mają już siły.
Z drzew dawno opadła wiosna.
I serce już nie jest nabrzmiałe.
Nuda sterczy za oknem i powiewa, jęcząc...

Księżyc gwiazd rogiem nie bodzie, wyblakły i ospały.
Kałużą noc się rozlała. Serce ściśnięte obręczą.
Jest cicho.
Mężczyzna już wszystkie pocałunki z ust kobiety zcałował.
I jest tak, jak po skończonym dramacie w teatrze.
I nie ma już o czym mówić. Spaliły się wszystkie słowa.
I nie ma już na co patrzeć. Tak długo w oczy jej patrzał...

Nina Rydzewska
"Tytuł nieznany"

Miej w swojej świętej opiece,
Prześliczna Matko Boska
Siostrę twą, matkę nędzarzy
I dziecko jej, całe w krostach.

Przyodziej ich w swoją łaskę,
Jak w ciepłe szmaty...
Wyżebraj dla nich pić groszy
U ludzi bogatych.

Weź w ręce wszystkie ich bóle
I łzy, co niecierpliwie się tłoczą
Ku oczom spłowiałym jak ranek,
Ku zaropiałym oczom.


I zważ te łzy i bóle
Na sprawiedliwej wadze u Niego.
Zobaczysz jak pod ciężarem
Ugnie się Twoje niebo.

I jeszcze cos ci powiem
I jeszcze powiem ci więcej :-
Zobaczysz w ich głodnych oczach
Swą twarz paloną rumieńcem.

Wstydź się prześliczna Panno,
Wyznaj swój grzech przed Bogiem
Że siostra twa - Matka nędzarzy
Umiera z głodu pod progiem .

Nina Rydzewska
(...) i odpuść nam nasze winy,
              jako i my...
Ale my nie jesteśmy winni,
             żeś nas wyłonił z grzechu
Żeś nas, jak robaczywe ziarna
           ze skorup wyłuskał.
Pławimy się Twoją łaską,
           jak szczęśliwi śmiechem,
I przeżuwamy święte pacierze,
          jak czerstwe chleby w ustach.
(...)
A potem nam kiszki postem
      poskręcasz i powiążesz.
Rozsypałeś nas hojną ręką,
      jak milczące gwiazdy po ziemi.
I przyświecamy sobie w ciemnościach
     błyskiem głodu w oczach.
Czyś po to nas na swoje
     podobieństwo z żółtej gliny ulepił ?
Jesteśmy czarną armią
          złodziejów i zbrodniarzy.
Tyś przecież tego chciał,
        nie może być inaczej !

Jeżeli Twoje wiersze leżą gdzieś w szufladzie zapomniane prześlij je....podziel się z innymi swoimi myślami Może warto ? Już niebawem to co zostanie opublikowane w Internecie nie zginie, a po co w końcu żyjemy ? Może jesteśmy tym co po nas pozostanie w pamięci potomnych ?

centurion@va.pl

-

-Powrót -