Czy faktycznie sądzicie, że to wszystko naprawdę rozpoczęło się od żydowskiego cudotwórcy, spacerującego w Palestynie w I wieku n.e.?

Można wierzyć, że ktoś rzeczywisty był poza tą górującą legendą.
Jednak podobnie, jak w religiach Horusa czy Mitry, ludzkie życie nie było ani koniecznym, ani pomocnym.
Nic w chrześcijańskiej religii nie było oryginalne. Braterska miłość i współczucie nauczane było przez Stoików od wieków. Chrześcijańska wiara była zwulgaryzowanym pogaństwem, dostosowanym do tematyki żydowskich proroków, zdeprecjonowanym przez religijną nietolerancję. Całość została adoptowana z Mitraizmu starej religii mającej swe źródło w Iranie.
Wczesne sekty chrześcijańskie atakowały się nawzajem z podobną energią, jak atakowały one pogan. Palestyna z I wieku n.e. miała pod dostatkiem rabinów, radykałów i buntowników. Ale ‘życie’ skonstruowane z mistycznych fantazji, masy zapożyczonych cytatów, skopiowanych elementów opowieści i korpusu spekulacji, służących własnej sprawie, nie stanowi historycznej rzeczywistości. Ostateczna klęska wojowniczego nacjonalizmu żydowskiego, oraz wymazanie królestwa Żydów, dało początkującym kościołom chrześcijańskim ostateczną dźwignię, która była dla nich niezbędna.
Nigdy nie istniał jedynie jeden gatunek chrześcijaństwa. Ze środowiska religijności, które zaraziło rzymski świat, wynurzyły się tuziny współzawodniczących i sprzecznych z sobą kultów wokół tematyki Jezusa/Boga Słońca i misteriów. Pierwsi wyznawcy Jezusa utrzymywali, że był on eterycznym duchem, podobnie jak inni bogowie nieba i słońca. Jedynie później osiągnął on ludzką śmierć , ludzkie życie i ostatecznie – ludzkie narodziny. Złożony charakter ‘Jezusa Chrystusa’ – boga, człowieka, króla, stolarza, zdobywcy, pokój czyniącego, nauczyciela sprawiedliwości, adwokata miłości – został poskładany w jedną całość dla wypróbowania i zjednoczenia podzielonego i frakcyjnego, religijnego ruchu mesjanistycznego. W połowie II wieku n.e. żydowskie naleciałości wiary zostały wyczyszczone, ale apologeci mieli mało do powiedzenia na temat ludzkiego Jezusa. Pocieszyli się odnotowywaniem podobieństw pomiędzy swoimi ideami a pogańską mitologią. Chrześcijanie pozostawali mniejszością nawet długo po okresie, kiedy to jedna szczególna ich frakcja uformowała polityczny alians z państwem rzymskim. Ortodoksyjne wyznanie pozostawało niepopularne przez wieki i prześladowania stały się niezbędne, aby było ono w stanie narzucić swą wolę siłą.

Nastąpiło to to w IV w. ne. gdy Rzym zaczął chylić się ku upadkowi, a Konstantyn Wielki doszedł do wniosku, że może ono przywrócić mu dawną świetność.

Rozpoczęła się walka o władzę, pieniądze i wpływy. Chrześcijaństwo od początku obrało kierunek na zastraszanie, poczucie winy u wiernych i obietnicę nagrody (życie wieczne) o ile wierni będą ślepo popierać swój Kościół.
Ten kapłański „zbawienny szantaż” wymagał kryminalizacji całej ludzkości przy pomocy doktryny Grzechu. W świecie rządzonym przez klerykalnych gangsterów, prawo Świętej Matki Kościoła wymuszane było sadyzmem i torturami. Przez ponad tysiąc lat chrystusowe zbiry narzucały ten okrutny barbaryzm każdej społeczności, jaką napotykały po drodze. Prawo zostało zastąpione Boskim Prawem, metody naukowe uległy kryminalizacji a starożytna wiedza medyczna zaginęła na całe tysiąclecie. Kobiety, które miały szczęście zostać domowymi niewolnicami, mogły się znaleźć w przymusowym celibacie, małżeństwie bez radości, albo być spalone, jako wiedźmy. Smażenie heretyków stało się popularną rozrywką i religijnym obowiązkiem.

Chrześcijańska wytwórnia materiałów źródłowych

Istnieje faktycznie około 200 ewangelii, listów i innych ksiąg, dotyczących życia Jezusa Chrystusa. Pisywanie takiego materiału było popularną formą literacką, szczególnie w II wieku n.e. Pobożne fantazje współzawodniczyły z grecką fikcją romantyczną. Względy polityczne pod koniec II wieku doprowadziły do wyboru jedynie czterech aprobowanych ewangelii i odrzucenia innych. Po trzech wiekach kłótni, inne 23 księgi zostały zaakceptowane przez kościół, jako bosko inspirowane. Reszta została uznana za ‘pobożne oszustwo’. A tak naprawdę, to wszystkie one należą do gatunku literackiej FIKCJI.

Czy chrześcijanie byliby zdolni do kłamstwa? Powiedzieli to zresztą sami – kłamią dla Boga !
A świadectwa nie-chrześcijań ? – spod autentycznego pióra kłamliwych chrześcijańskich skrybów! Czy wcześni chrześcijanie byliby skłonni umierać za kłamstwo? Rozważcie ewidencję co do tych rzekomych „prześladowań”: Święta Matka Kościół zmyśliła swe heroiczne początki.

Śmiać się, czy płakać? Sprzedawca świń, który stał się świętym patronem Anglii – fabrykacja „świętego Jakuba”. Osłonięty oszustwem – ostatni śmiech Leonarda da Vinci. Jak świętokradczy ‘czarownik’ przechytrzył kapłanów! Zadeklarowana imitacja – oficjalne! “Ossuarium Jakuba”. Jak izraelski przedsiębiorca przechytrzył ‘ekspertów’. Z licznymi autorami poza oryginalną opowieścią ewangeliczną, nie dziwi nas, że postać Jezusa jest bałaganem sprzeczności. A jednak sama historia jest tak cienko zarysowana, że wynajdywanie alternatywnych zakończeń i teorii konspiracyjnych jest kwitnącym przemysłem.


Organizacja kościelna, autorytet i członkostwo, wyprzedzają raczej, niż idą w ślad za usprawiedliwiającą doktryną. Jako, że organizacja i jej potrzeby zmieniały się, tak też i „Testament Boga” dostosowywany był odpowiednio.

Burzenie mitu Jezusa – historia

Przez ponad 200 lat, jedynie mniejszość odważnych uczonych śmiała kwestionować opowieść o Jezusie. Pomimo narażania się na fizyczne ataki, ruinę zawodową i społeczną dezaprobatę, wyrażali oni poważne wątpliwości co do prawdziwości ewangelicznej sagi, zdejmowali po kolei łupiny fałszu i oszustwa i w końcu rzucili wyzwanie odnośnie samej egzystencji boga-człowieka
 
Hermann Samuel Reimarus (1694-1768). 1778,”Na intencję Jezusa i jego nauk”. Oświecony myśliciel i profesor jezyków orientalnych w gimnazjum w Hamburgu; Jego liczne pisma – publikowane po jego śmierci – odrzucały „religię objawioną” i argumentowały na rzecz naturalistycznego deizmu. Reimarus oskarżał autorów ewangelii o świadome oszustwo i niezliczone sprzeczności.
Francois Marie Arouet (Voltaire) (1694-1778). Najbardziej wpływowa figura Oświecenia, był wykształcony w jezuickim kolegium, a jednak stwierdził: „Chrześcijaństwo jest najśmieszniejszą, najbardziej absurdalną i krwawą religią, jaka kiedykolwiek zaraziła świat... Prawdziwy Bóg nie mogł zostać narodzony z dziewczynki, ani też umrzeć na krzyżu, czy tez być spożywanym w kawałku ciasta.” Więziony, zesłany, jego dzieła zostały zakazane i spalone, lecz wielka popularność Voltaire’a w rewolucyjnej Francji zapewniła mu ostatecznie miejsce spoczynku na Panteonie w Paryżu. Religijni ekstremiści wykradli jego szczątki i wyrzucili je na śmietnik.
Hrabia Konstantyn Volney, 1787 „Les Ruins; ou, Méditation sur les révolutions des empires” ( “Ruiny imperiow”). Badacz z czasów Napoleona, odnotowywał sam ewidencję egipskich prekursorów chrześcijaństwa.
Edward Evanson, 1792, “Dysonans czterech ogólnie akceptowanych ewangelistów i ewidencja ich odnośnej autentyczności”. Angielski racjonalista, rzucił wyzwanie apostolskiemu autorstwu czwartej ewangelii i ogłosil kilka z listów Pawła za sfałszowane.
Charles François Dupuis, 1794, “Origine de tous les Cultes ou La Religion universelle”. Astrologiczno-mityczna interpretacja chrześcijaństwa ( i wszystkich religii). “Wielki błąd jest łatwiej propagowany, niż wielka prawda, ponieważ jest łatwiej wierzyć, niż myśleć i ponieważ ludzie wolą cuda romansów, niż prostotę historii.” Dupuis zniszczył większość swych własnych prac, z uwagi na gwałtowne reakcje, które one prowokowały.
Thomas Paine, 1795, “ Wiek Rozumu” . Autor pamfletów, który jako pierwszy zawołał o niepodległość Ameryki ( Zdrowy Rozsądek, 1776; Prawa Człowieka, 1791) Paine wyśmiewał okrutnie sprzeczności i okropności Biblii. Podobnie, jak wielu amerykańskich rewolucjonistów, Paine był deistą:
“ Nie wierzę w religię wyznawaną przez żydowski kościół, przez rzymski kościół, przez grecki kościół, przez turecki kościół, przez protestancki kościół, ani też przez jakikolwiek kościół jaki znam… Każdy z tych kościołów oskarża inne o niewiarę; co do mnie, ja nie wierzę żadnemu z nich.” – „Wiek Rozumu”.
Robert Taylor, 1828, „Syntagma ewidencji dotyczącej religii chrześcijańskiej”; 1829, „Diegeza”.  Taylor został uwięziony za deklarowanie mitycznych początków chrześcijaństwa. „ Najwcześniejsi chrześcijanie uważali słowa za nic innego, jak tylko personifikację zasad rozumu, dobroci, lub jakiejkolwiek innej  zasady, która byłaby w stanie przynieść korzyść rodzajowi ludzkiemu w jego podróży przez życie.”
Godfrey Higgins (1771-1834). 1836, „Anacalypsis” – “ Usiłowanie odsłony welonu Izydy z Sais;  lub też badanie początków i źródeł języków, narodów i religii”. Angielski pionier archeologii i wolnej masonerii.
Bruno Bauer, 1841, “ Krytyka ewangelicznej historii synoptyków”, 1877 „Christus und die Caesaren. Der Hervorgang des Christentums aus dem romischen Griechentum.” Oryginalny ikonoklasta. Bauer zakwestionował autentyczność wszystkich listów Pawła ( w których widział wpływy stoickich myślicieli, jak Seneca) oraz rolę Filona w rodzącym się  chrześcijaństwie. Bauer odrzucił historyczność samego Jezusa. „Wszystko, co wiadomo o Jezusie należy do świata wyobraźni.” W rezultacie tego Bauer został wyśmiany i usunięty z katedry profesora teologii Nowego Testamentu w Tübingen.
Ralph Waldo Emerson, 1841, “Eseje” . Niegdyś trynitarny chrześcijanin i pastor Unitarian, utrzymywał, iż Jezus miał być “prawdziwym prorokiem”, ale że zorganizowane chrześcijaństwo było „wczesną monarchią”. „ Nasze szkółki niedzielne, kościoły i żebracze społeczności są jarzmem na karku.”
Mitchell Logan, 1842, “Chrześcijańska mitologia w odsłonie” – “Panująca opinia, jakkolwiek błędnie założona i absurdalna, jest zawsze królową narodów.”
Ferdinand Christian Baur, 1845, “Paulus, der Apostel Jesu Christi” . Niemiecki uczony, który okreslił jako “nieautentyczne” nie tylko listy pasterskie, ale również listy do Kolosjan, Efezjan, Filemona i Filipian ( pozostawiając jedynie cztery główne listy Pawła, uważane za autentyczne). Baur był zalożycielem tzw. „Szkoły Tübingen” .
David Friedrich Strauss, 1860, “ Życie Jezusa przeegzaminowane krytycznie” . Luterański wikariusz, który awansował na uczonego, umiejętnie eksponując ewangeliczne cuda, jako mity i w tym procesie redukując Jezusa do człowieka. Kosztowało go to kariere.
Ernest Renan, 1863,”Das Leben Jesu” (Życie Jezusa). Wytrenowany, jako katolicki ksiądz, Renan napisał romantyzowaną biografię boga-człowieka, która była pod wpływem niemieckich krytyków. Kosztowało go to pracę.
Robert Ingersoll, 1872, “Bogowie” . Nadzwyczajny orator z Illinois, którego przemówienia krytykowały zaciekle religię chrześcijańską. „Zawsze wydawało mi się, że istota przybywająca tu z innego świata, z wieścią o nieskończonej ważności dla rodzaju ludzkiego, powinna przynajmniej zweryfikować tę wieść przez własnoręczny podpis. Czyż to nie jest cudowne, że ani jedno słowo nie zostało napisane przez Chrystusa?”
Kersey Graves, 1875, “ Szesnastu ukrzyżowanych zbawicieli świata”. Kwakier z Pensylwanii, który widział jasno poprzez pogańskie serce chrześcijańskich fabrykacji, chociaż rzadko cytowane są źródła dla jego daleko sięgających konkluzji.
Allard Pierson, 1879, “De Bergrede en andere synoptische Fragmenten”. Teolog, historyk sztuki i literatury, który zidentyfikowal “Kazanie na Górze”, jako kolekcję aforyzmów z literatury żydowskich mądrości. Publikacja Pierson’a Bergrede była początkiem radykalnego krytycyzmu holenderskiego. Nie tylko autentyczność wszystkich listów Pawła została zakwestionowana, ale również historyczna egzystencja samego Jezusa.
Bronson C. Keeler, 1881, “Krótka Historia Biblii”. Klasyczne exposé chrześcijańskiego oszustwa.
Abraham Dirk Loman, 1882, "Quaestiones Paulinae," w “Theologisch Tijdschrift”. Profesor teologii w Amsterdamie, który stwierdził, że wszystkie listy datują się z II-go wieku. Loman wyjaśnił chrześcijaństwo, jako fuzję żydowskiej i rzymsko-helleńskiej myśli. Kiedy utracił wzrok, Loman powiedział, że ta ślepota dała mu wewnętrzny wgląd w ciemną historię kościoła!
Thomas William Doane, 1882, “Mity biblijne i ich paralele w innych religiach”. Przestarzała, ale klasyczna rewelacja o pogańskich poprzednikach biblijnych mitów i cudów.
Samuel Adrianus Naber, 1886, “Verisimilia. Laceram conditionem Novi Testamenti exemplis illustrarunt et ab origine repetierunt”. Klasyk, który rozpoznawał mity greckie ukrywające się w chrześcijańskim piśmie św.
Gerald Massey, 1886, “ Historyczny Jezus i mityczny Chrystus”. 1907, Starożytny Egipt – Światło Świata. Inny klasyk od wczesnej nemezis kapłaństwa. Brytyjski egiptolog napisał sześć tomów nt. religii starożytnego Egiptu.
Edwin Johnson, 1887, “Antiqua mater”. Studium chrześcijańskich początków. Radykalny teolog angielski, zidentyfikował wczesnych chrześcijan, jako ‘chrestiani’ , wyznawców dobrego Boga (Chrestusa), którzy wywłaszczyli mit Dionizosa Eleutheriosa (Dionizosa Emancypatora), aby wyprodukować boga-człowieka, składającego ofiarę z siebie. Denuncjował dwunastu apostołów, jako kompletną fabrykację.
Rudolf Steck, 1888, “Der Galaterbrief nach seiner Echtheit untersucht nebst kritischen Bemerkungen zu den Paulinischen Hauptbriefen”. Radykalny uczony szwajcarski, napiętnował wszystkie listy Pawła, jako oszustwo.
Franz Hartman, 1889, “ Życie Johoshua: Prorok z Nazaretu.
Willem Christiaan van Manen, 1896, “Paulus”. Profesor z Leiden i najsławniejszy z holenderskich radykałów, duchowny, który nie wierzył w cielesne zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Po odpieraniu argumentów przez okres wielu lat, van Manen zakonkludował, że żaden z listów Pawła nie był autentyczny i że Akty apostolskie opierały się  na dziełach Józefa Flawiusza.
Joseph McCabe, 1897, “Dlaczego opuściłem Kościół”. 1907,  „ Biblia w Europie; Studium kontrybucji religii chrześcijańskiej dla cywilizacji”. 1914, „Źródła moralności Ewangelii”.  Franciszkański mnich, który ewoluował w ewangelicznego ateistę. McCabe, płodny pisarz, rozbił na szczątki wiele części legendy o Chrystusie -  „ Nie ma żadnej ‘postaci Jezusa’ w ewangeliach - jest tam za to tuzin innych postaci” – ale niemniej jednak kontynuował pozostawienie możliwości istnienia jakiegoś historycznego założyciela.
Albert Schweitzer.1901, “Tajemnica Królestwa Bożego”. 1906, „ W poszukiwaniu historycznego Jezusa”.  Sławny niemiecki teolog i misjonarz ( 35 lat w Kamerunie) wyśmiewał humanitarnego Jezusa liberałów i jednocześnie miał odwagę rozpoznawać prace holenderskich radykałów. Jego własną pesymistyczną konkluzją było to, że super-bohater był apokaliptycznym fanatykiem i że Jezus umarł, jako rozczarowany człowiek. Rozsławiony przez stwierdzenie, że ci, którzy poszukują historycznego Jezusa, jedynie znaleźli swoje własne odbicie.
Wilhelm Wrede, 1901, “Mesjanistyczna Tajemnica”. Wrede zademonstrował, jak w ewangelii Marka fałszywa historia została ukształtowana przez wczesne chrześcijańskie wierzenia.
George Robert Stowe Mead, 1903, “ Czy Jezus żył okolo 100 r. BC?” Dyskusja nt. opowieści o żydowskim Jeschu, które przesuwają Jezusa do wcześniejszych czasów.
Thomas Whittaker, 1904, “Początki chrześcijaństwa”. Zadeklarował Jezusa, jako mit.
William Benjamin Smith, 1906, “Der vorchristliche Jesus”. 1911, “Die urchristliche Lehre des reingöttlichen Jesus”. Argumentuje początki w przed-chrześcijańskim kulcie Jezusa na wyspie Cypr.
Albert Kalthoff, 1907, “Narodziny chrześcijaństwa”. Inny z radykalnych uczonych niemieckich, który zidentyfikował chrześcijaństwo, jako psychozę. Chrystus był zasadniczo transcendentalną zasadą chrześcijańskich społeczności, która ukierunkowana była ku apokaliptycznej reformie społecznej.
Gerardus Bolland, 1907, “De Evangelische Jozua”. Filozof z Leiden, który prześledził początki chrześcijaństwa do wcześniejszego żydowskiego gnostycyzmu. Supergwiazdą Nowego Testamentu jest starotestamentowy „syn Nun”, wyznawca przemianowany na Jezusa (Jozuego) przez  Mojżesza. Dziewictwo jest niczym innym, jak tylko symbolem ludu Izraela. Z Aleksandrii „Netzerim” zanieśli swą ewangelię do Palestyny.
 
W 1907 r. Papież Pius X, potępił Modernistów, którzy “działali w ramach Kościoła”. Anty-modernistyczna przysięga została wprowadzona w 1910 r.
 
Prosper Alfaric (1886-1955)  Francuski professor teologii, wstrząśnięty stanowiskiem Piusa X, odrzucił wiarę i opuścił kościół w 1909 r. aby pracować dla sprawy racjonalizmu.
Mangasar Magurditch Mangasarian, 1909, “ Prawda o Jezusie; Czy jest On mitem?” Były prezbiteriański pastor, który widział poprzez fabrykacje.
Karl Kautsky, 1909, “ Fundamenty chrześcijaństwa”. Wczesna socjalistyczna interpretacja chrześcijaństwa w terminologii walki klasowej.
John E. Remsburg, 1909, “Chrystus”: Krytyczny przegląd i analiza ewidencji Jego egzystencji. Ewangelie rojące się od sprzeczności. Wątpliwe, czy Jezus istniał a supernaturalny Chrystus jest z całą pewnością chrześcijańskim dogmatem.
Arthur Drews, 1910, “Die Christusmythe” (Mit Chrystusa). 1910, “Die Petruslegende” (Legenda o św. Piotrze). 1924, “Die Entstehung des Christentums aus dem Gnostizismus”  (Narodziny chrześcijaństwa z gnostycyzmu). Wybitny filozof, był on w Niemczech największym eksponentem spornej kwestii Chrystusa, jako mitu. Ewangelie historyzowały istniejącego wcześniej mistycznego Jezusa, którego charakter został zapożyczony od żydowskich proroków i z żydowskiej literatury mądrości. Pasja miała być znaleziona w spekulacjach Platona.
John Robertson, 1910, “Chrześcijaństwo i mitologia”. 1911 “Pogańscy Mesjasze. Studia w komparatywnej hierologii”. 1917, “Problem Jezusa”. Robertson przyciąga uwagę do uniwersalizmu wielu elementów opowieści o Jezusie i do przed-chrześcijańskich rytuałów krzyżowania w starożytnym świecie. Identyfikuje oryginalnego Jezusa/Jozuego ze starożytnym bóstwem Efraimitów w formie baranka.
Gustaaf Adolf van den Bergh van Eysinga, 1912, “Radykalne poglądy nt. Nowego Testamentu”. 1918, “Voorchristelijk Christendom. De vorbereiding van het Evangelie in de Hellenistische wereld”. Teolog i ostatni z holenderskich radykałów, który zasiadał na uniwersyteckiej katedrze.
Alexander Hislop, 1916, “Dwa Babilony”. Wyczerpująca ekspozycja pogańskich rytuałów i parafernalii w rzymskim katolicyźmie.
Edward Carpenter, 1920, “Poganie i wiara chrześcijańska”. Obszernie wyjaśniane pogańskie korzenie chrześcijaństwa.
Rudolf Bultmann, 1921, “ Historia tradycji synoptycznej”. 1941, “Neues Testament und Mythologie”. Luterański teolog i profesor na Uniwersytecie w Marburgu, Bultmann był eksponentem “formy krytycyzmu” i przyczynił się wiele do zdemitologizowania ewangelii. Zidentyfikował on narrację Jezusa, jako teologię serwowaną w języku mitologii. Bultmann zaobserwował, że Nowy Testament nie był opowieścią o Jezusie, ale zapisem wczesnych chrześcijańskich wierzeń. Argumentował on, że poszukiwania historycznego Jezusa są bezowocne: „Nie możemy się  dowiedzieć prawie niczego, co by dotyczyło życia i osobowości Jezusa.” (Jezus i Słowo, 8).
James Frazer, 1922, “ Złota Gałąź”. Antropologiczna interpretacja postępu człowieka od magii, poprzez religię aż do nauki. Chrześcijaństwo, jako fenomen kulturowy.
P. L. Couchoud, 1924, “Le mystère de Jesus”.1939, “Tworzenie Chrystusa”. Couchoud eksponował historycznego Piotra raczej, niż historycznego Jezusa i wykłócał się, że Pasja modelowana była na śmierci Stefana.
Georg Brandes, 1926, “Jezus – Mit”. Zidentyfikował Objawienie św. Jana jako najwcześniejszą część Nowego Testamentu.
Joseph Wheless, 1926, “Czy to jest Słowo Boga?” Ekspozycja bajek i mitologii Biblii i błędów teologii”; 1930 „Fałszerstwo w ramach chrześcijaństwa”. Amerykański prawnik, wychowywany w „pasie biblijnym” , zniszczył biblijną fantazję.
Henri Delafosse, 1927,”Les Lettres d’Ignace d’Antioche”. 1928, "Les e'crits de Saint Paul," in Christianisme”.  Listy Ignacego ujawnione, jako późne fałszerstwa.
L. Gordon Rylands, 1927, “ Ewolucja Chrześcijaństwa”. 1935 „Czy Jezus kiedykolwiek żył?”
Edouard Dujardin, 1938, “Starożytna historia boga Jezusa”.
John J. Jackson, 1938, “Chrześcijaństwo przed Chrystusem”, przyciągneło uwagę do egipskich precedensów w chrześcijańskiej wierze.
Alvin Boyd Kuhn, 1944, “ Kto jest tym Królem Chwały?” 1970, „Ponowne narodziny chrześcijaństwa”. Jezus nie był nigdy realną osobą, ale symbolem boskiej duszy w każdym człowieku.
Herbert Cutner, 1950, “Jezus: Bóg, człowiek, czy mit?” Mityczna natura Jezusa i podsumowanie toczącej się  debaty pomiędzy zwolennikami mitologii i historii. Wyłącznie mityczna pozycja jest tradycją ciągłą. Pogańskie początki Chrystusa.
Georges Las Vergnas, 1956, “Pourquoi j'ai quitté l'Eglise romaine Besançon”.
Georges Ory, 1961, “Analiza chrześcijańskich początków”.
Guy Fau, 1967, “ Bajka o Jezusie Chrystusie”
John Allegro, 1970, “Święty Grzyb i krzyż”. 1979 “Zwoje znad Morza Martwego i chrześcijański mit”. Jezus był niczym innym, jak tylko magicznym grzybkiem i jego życie – alegoryczną interpretacją halucynogennych wizji. Allegro nie spotkało więzienie, ale zawodowa ruina.
George Albert Wells, 1975, “ Czy Jezus istniał?”; 1988 “Historyczna ewidencja istnienia Jezusa”. 1996, „Legenda o Jezusie”. 1998, „Mit Jezusa”. 2004, “Czy możemy wierzyć Nowemu Testamentowi? Myśli nt. wiarygodności wczesnych chrześcijańskich świadectw. Chrześcijaństwo – odgałęzieniem literatury żydowskiej mądrości”. Późniejsze książki dopuszczają możliwość wpływu rzeczywistego kaznodziei.
Max Rieser, 1979,”Prawdziwy założyciel chrześcijaństwa i filozofii hellenistycznej”. Chrześcijaństwo rozpoczęte zostało przez Żydów w diasporze, a następnie zakotwiczone wstecz w Palestynie sprzed 70 r. n.e. Chrześcijaństwo przybyło do Palestyny, jako ostatnie, a nie pierwsze – oto dlaczego chrześcijańskie znaleziska archeologiczne pojawiają się  w Rzymie, ale nie w Judei, aż do 4 wieku n.e.
Abelard Reuchlin, 1979, “ Prawdziwe autorstwo Nowego Testamentu. Teoria konspiracji par excellence: Rzymski arystokrata Arius Calpurnius Pizo ( vel Józef Flawiusz) konspirował w celu zdobycia kontroli w Cesarstwie Rzymskim, poprzez stworzenie całkowicie nowej religii.
Hermann Detering, 1992, “Paulusbriefe ohne Paulus?: Die Paulusbriefe in der holländischen Radikalkritik”. Niemiecki pastor w holenderskiej tradycji radykalnej.
Gary Courtney, 1992, 2004 “Et tu, Judas?” Wówczas upadł Jezus!”. Pasja jest zasadniczo losem cezara w judajskim przebraniu, wyrytym na bazie kultu umierającego/zmartwychwstającego boga Attysa. Żydowscy kibice Cezara asymilowali „zbawiciela rodzaju ludzkiego” upodobniając go do „cierpiącego sługi” Izajasza.
Michael Kalopoulos, 1995, “Wielkie Kłamstwo”. Grecki historyk znajduje uderzające paralele pomiędzy biblijnymi tekstami i mitologią grecką. Eksponuje on przebiegły, zwodniczy i autorytatywny charakter religii.
Gerd Lüdemann, 1998, “Wielkie Oszustwo: I co Jezus faktycznie powiedział i uczynił”. 2002, „Paweł: Założyciel chrześcijaństwa”. 2004, „Zmartwychwstanie Chrystusa: Badanie historyczne”.  Po 25 latach studiów, niemiecki profesor doszedł do wniosku, że to Paweł, a nie Jezus, rozpoczął chrześcijaństwo. Lüdemann został wyrzucony z katedry teologii na Uniwersytecie w Göttingen, za śmiałe stwierdzenie, że zmartwychwstanie było „pobożnym oszukiwaniem siebie”. Tyle co do akademickiej wolności.
Alvar Ellegard, 1999, “ Jezus na sto lat przed Chrystusem”. Chrześcijaństwo oglądane, jako odgałęzienie Esseńskiego Kościoła Boga z Nauczycielem Prawości, jako prototypem Jezusa.
D. Murdock (vel 'Acharya S') 1999, “ Konspiracja Chrystusa; Największa opowieść kiedykolwiek sprzedana”. 2004, „Słońca Boga: Kriszna, Budda i Chrystus odsłonięci”. Dodaje astro-teologiczny wymiar do demolki chrystusowego mitu. Murdock identyfikuje JC jako złożone bóstwo użyte dla unifikacji Cesarstwa Rzymskiego.
Earl Doherty, 1999, “Zagadka Jezusa: Czy chrześcijaństwo zaczęło się  z mitycznym Chrystusem?”. Potężne stwierdzenie tego, jak chrześcijaństwo rozpoczęło się  jako mistyczno-objawieniowa sekta żydowska – żaden Jezus nie był dla niej potrzebny!
Timothy Freke, Peter Gandy, 1999, “Tajemnice Jezusa”. 2001 “Jezus i zaginiona Bogini: Sekretne nauki pierwszych chrześcijan”. Egzaminuje bliski związek pomiędzy opowieścią o Jezusie i Ozyrysie-Dionizosie. Mityczne figury Jezusa i Marii Magdaleny oparte są na pogańskim Bogu-człowieku i Bogini.
Harold Liedner, 2000, “Fabrykowanie mitu Chrystusa”. Anachronizmy i błędy geograficzne ewangelii zostają ujawnione. Chrześcijaństwo, jako jedno z najbardziej skutecznych oszustw w historii.
Robert Price, 2000, “Dekonstruując Jezusa”. 2003 “Niebywale kurczący się  Syn Człowieczy: Jak wiarygodna jest tradycja ewangeliczna?” Były pastor i szanowany naukowiec wykazuje, że Jezus jest fikcyjnym amalgamatem kilku proroków i wielu, zbawicieli z kultów misteryjnych oraz gnostycznych „aionów”.
Hal Childs, 2000, “Mit o historycznym Jezusie i ewolucja świadomości”. Pogląd psychoterapeuty na boga-człowieka.
Michael Hoffman, 2000, “Dziwni bogowie judaizmu. Historyk i teoretyk „śmierci ego”, który wyrzucił za burtę historycznego Jezusa.
Burton Mack, 2001, “Mit chrześcijaństwa: Początki, logika i dziedzictwo”. Społeczna formacja tworzenia mitów.
Luigi Cascioli, 2001, “Bajka o Chrystusie”. Oskarżajacy papiestwo o zdzieranie profitów z oszustwa!
Frank R. Zindler, 2003, “Jezus, którego Żydzi nigdy nie znali: Sepher Toldoth Yeshu i poszukiwania historycznego Jezusa w źródłach żydowskich”. Nie ma żadnej ewidencji w źródłach żydowskich dla fantomu Mesjasza.
Daniel Unterbrink, 2004, “Judasz Galilejczyk. Ciało i krew Jezusa”. Paralele pomiędzy buntownikiem przeciwko podatkom w 6 r.n.e. i fantomem z ewangelii, rozpatrywane w szczegółach. ‘Judasz jest Jezusem’. Cóż, częścią Jezusa, niewątpliwie.
Tom Harpur, 2005, “Pogański Chrystus: Odkrywając zagubione Światło”. Kanadyjski ekspert odnośnie Nowego Testamentu i były anglikański ksiądz, powtarza na nowo idee Kuhn’a, Higginsa i Massey’a. Jezus jest mitem i wszystkie zasadnicze idee chrześcijaństwa miały swe początki w Egipcie.
Francesco Carotta, 2005, “Jezus był Cezarem: O juliańskich początkach chrześcijaństwa”. Wyczerpujący inwentarz paralel. Alarmująco zakłada, że Cezar był Jezusem.
Joseph Atwill, 2005, “Mesjasz Cezarów: Rzymska konspiracja w celu wynalezienia Jezusa”. Inny wariant nt. podobieństw ewangelii do Józefa Flawiusza. Atwill przekonywuje, że zdobywcy Judei z I wieku, Wespazjan, Tytus i Domicjan, używali helenizowanych Żydow dla manufakturowania „chrześcijańskich” tekstów w celu ustabilizowania pokojowej alternatywy wobec militarnego judaizmu. Jezus był Tytusem Flawiuszem? Nie sądzę.
Kenneth Humphreys, 2005, “Jezus nigdy nie istniał”. Książka o tym portalu. Kolekcjonuje razem najbardziej przekonywujące ekspozycje rzekomego mesjanistycznego super-bohatera. Autor umieszcza niniejszą egzegezę w społeczno-historycznym kontekście ewoluującej, złośliwej religii.

                                                        

Ewidencja archeologiczna?
Błogosławieństwem dla świata był fakt, że wykopaliska w Nazarecie przeprowadzane były przez archeologów katolickich. We wcześniejszych czasach mogli oni równie dobrze znaleźć sandały, ładnie ozdobione napisem „własność Jezusa Chrystusa”. Faktem jest, że oni dokumentnie wycisną każdą ostatnią kroplę świętości nawet z całkiem podrzędnych znalezisk. Jednak pomimo swych wszystkich twórczych interpretacji, nawet franciszkanie nie są w stanie przyozdobić faktu, iż brak ewidencji, co do istnienia wioski w Nazarecie sprzed czasów Jezusa jest dosłownie całkowity.

I nie jest tak, że franciszkanie nie mieli sposobności znalezienia tego, czego chcieli; byli oni faktycznie w Palestynie przez kilka wieków, jako oficjalni opiekunowie ‘Ziemi Świętej’ w następstwie papieskich bulli ‘Gracias agimus’ i ‘Nuper charissimae’ , wydanych przez Klementa VI w. 1342 r.

Podczas wojen krzyżowych Nazaret kilkakrotnie zmieniał ręce. W jednym punkcie czasowym (1099) normańsko-sycylijski awanturnik Tancred założył nawet ‘księstwo Galilei’ z Nazaretem, jako jego stolicą. Ale chrześcijanie byli stamtąd raz po raz wyrzucani, aż dopóki ostatecznie w 1263 r. Nazaret nie został całkowicie zniszczony przez sułtana Baibarsa i cała ta okolica została wyludniona na blisko 400 lat.

Franciszkanie wrócili z powrotem na to miejsce na mocy układu z Fakhr-ad-Dinem II, emirem Libanu, w 1620 r. Zajęli oni pozostałości fortu z czasów krucjat, ale znaleźli greckich mnichów, ciągle w posiadaniu ‘studni Maryi’. Z napływem funduszy, przejęli oni administrację miasta i w 1730 r. zbudowali kościół nad grotą. Zburzenie tej struktury w 1955 r. utorowało drogę dla ‘profesjonalnej’ archeologii i ‘odkrywania’ biblijnego Nazaretu na samym gruncie Kościoła!

Nazarejczyk ?
Zdobywanie imienia
Wyrażenie ‘Jezus z Nazaretu” jest faktycznie złym tłumaczeniem oryginalnego greckiego ‘Jesous o Nazoraios’. Dokładniej powinno się mówić o ‘Jezusie Nazarejczyku’, gdzie Nazarejczyk posiada znaczenie całkowicie nie związane z nazwą miejsca. Ale czym jest to znaczenie i w jaki sposób zostało zaaplikowane do małej wioski? Wysoce niejednoznacznym hebrajskim korzeniem tej nazwy jest NZR.

Gnostyczna ewangelia Filipa z II wieku AD oferuje następujące wyjaśnienie:

„Apostołowie, którzy byli przed nami, nazywali go Jezusem Nazarejczykiem Chrystusem... ‘Nazara’ oznacza ‘Prawdę’. Zatem ‘Nazarejczykiem” jest ‘Ten, który głosi Prawdę’...” – ( Ewangelia Filipa, 47)

Co wiemy z całą pewnością, to to, że „Nazarejczycy” byli oryginalną nazwą wczesnej żydowsko-chrześcijańskiej sekty – frakcji, albo odgałęzienia Esseńczyków. Nie mieli oni żadnego szczególnego związku z miastem Nazaret. Korzeniem ich nazwy mogła być ‘Prawda’ lub też mógł być hebrajski rzeczownik ‘netzer’ (netzor), oznaczający ‘gałąź’ lub ‘kwiat’. Liczba mnoga od ‘Netzor’ brzmi ‘Netzoreem’. Nie istnieje żadna wzmianka o Nazarejczykach w żadnym z pism Pawła. Nazarejczycy (Nazorim) pojawili się pod koniec I wieku AD, po tym, jak przekleństwo na heretyków zostało umieszczone w dziennej modlitwie żydowskiej.

„ Trzy razy dziennie powtarzają oni: Niech Bóg przeklnie Nazarejczyków”. – Epifaniusz ( Panarion 29.9.2)

Nazarejeczycy mogli uważać siebie za ‘gałąź z pnia Jesse’go (legendarny ojciec króla Dawida)’. Oczywiście, mieli oni swoją własną wczesną wersję ‘Mateusza’. Ten zagubiony tekst – ‘Ewangelia Nazarejczyków’ – nie może wszak być uważany za ‘Ewangelię mieszkańców Nazaretu’!

To właśnie późniejsza ewangelia wg Mateusza, która rozpoczęła oszustwo, cytowaniem ‘proroctwa’, że tytuł „Jezusa Nazarejczyka” powinien w jakimś sensie nawiązywać do Nazaretu:

„ I przybył on i zamieszkiwał w mieście zwanym Nazaret; aby mogło się wypełnić to, co było zapowiedziane przez proroków; Będzie on zwany Nazarejczykiem.” – (Mateusz 2.23)

Powyższym stwierdzeniem Mateusz zamyka swoją bajkę o wczesnych latach Jezusa. A jednak Mateusz błędnie cytuje – powinien on wiedzieć z pewnością, że nigdzie w żydowskiej literaturze nie ma żadnego odniesienia do Nazarejczyka. To, co zostało ‘przepowiedziane’ ( lub przynajmniej wspomniane parę razy) w Starym Testamencie, wygląda na ‘Nazarytę’(od ‘nazir’- ‘ poświęcony Bogu’ - Ks. Liczb, roz.6). Dla przykładu:

‘Gdyż oto poczniesz i porodzisz syna; i żadna brzytwa nie dotknie jego głowy; gdyż dziecko będzie Nazarytą dla Boga z twego łona; I on zacznie wyzwalać Izrael z rąk Filistynów.’ (Ks.Sędziów 13.5)

Mateusz podstępnie zastępuje jedno słowo drugim podobnym. Poprzez zastąpienie Nazaryty (‘tego, który ślubuje nosić długie włosy i służyć bogu’) terminem, który wydaje się implikować mieszkańca pewnego miejsca, jest on w stanie fabrykować powiązanie z miejscem dla swego fikcyjnego bohatera.

Literatura światowa jest przepełniona wymyślonymi postaciami. Nazywamy to po prostu fikcją literacką. Jezus nie stworzył Kościoła. To Kościół wyprodukował służącą sobie fikcję: opowieść o Jezusie. We wczesnych dekadach II wieku, tzn. w mniej niż sto lat po rzekomym życiu i śmierci ludzkiego zbawiciela, chrześcijanie o jakich wiemy, propagowali sprawę całkowicie duchowego Chrystusa. Jeśli ten Chrystus miałby żyć w ogóle, to jedynie w mitycznych „starożytnych czasach”.

W dwu następujących wiekach, pewna liczba jednostek przyczyniła się do procesu antropomorfizacji swego niebiańskiego bohatera w cudotwórcę z krwi i kości, znanego wszystkim. „Jezus z Nazaretu” nigdy nie żył, ale jego życie zostało wynalezione, aby podpiąć do niego wielbienie niepojętego kosmicznego Chrystusa oraz posłuszeństwo dla jego ziemskiego nadzorcy, Świętej Matki Kościoła.

Ten Chrystus miał również rosnąć, jednocześnie z autorytetem i majestatem Kościoła, z ‘emanacji’ lub wysłannika Boga do statusu wiecznego współtwórcy wszechświata. Ale to nie eony nieziemskiej wieczności, które miały zostać zmienione w paradę dla zagubionych i naiwnych. W rozproszonych społecznościach, gettach i slumsach Imperium Rzymskiego, była to starożytna opowieść o ofierze i odrodzeniu, która miała zostać przybrana w nowe chrześcijańskie stroje.